अनुभव – वैष्णवी लोहकरे
ही घटना माझ्या आजी बरोबर घडली होती. बऱ्याच वर्षा पूर्वीची जेव्हा ती लहान होती. ती व तिचा भाऊ रानात सरपण आणण्यासाठी जायचे. तो रानाचा भाग डोंगरावर होता. तसे तर ते दर आठवड्याला एकदा जायचे. त्या दिवशी ही ते रानात गेले, सरपण गोळा केले. आजी चा भाऊ एका झाडावर फांदी तोडायला चढला. हातात कोयता होता. तीन चार घाव घालून त्याने फांदी तोडली आणि म्हणाला “मी कोयता खाली फेकतो..” आजीने तो कोयता पाहिला. जसे तो खाली उतरला आणि कोयता उचलायला गेला तर तो तिथे नव्हता. त्यांनी तो कोयता शोधण्याचा खूप प्रयत्न केला पण कोयता काही सापडला नाही. शेवटी ते कंटाळून घरी जायला निघाले. डोंगराचा भाग उतरून खाली आले तसे अचानक त्यांच्या पुढ्यात तो कोयता येउन पडला. आणि मागून एक विचित्र हसण्याचा आवाज आला.
ती वेळ संध्याकाळ ची होती. साडे पाच पावणे सहा झाले होते. ते दोघे ही तो भयानक प्रकार पाहून पळत सुटले. त्या नंतर ते बरेच दिवस रानात गेले नाहीत. पण हळू हळू काळाच्या ओघात घटना धूसर होत गेली आणि आजीला विसर पडला. ती पुन्हा गौऱ्या गोळा करण्यासाठी तिच्या मैत्रिणी सोबत रानात गेली. अर्धा डोंगर चढून वर आली, बरेच फिरली पण तिथला एकही गौरी सापडली नाही. दुपारची वेळ असल्यामुळे उन्हात फिरून त्या दोघीही खूप दमून गेल्या होत्या. त्यामुळे तहानही लागली होती. ते सावली साठी जवळच असलेल्या एका मोठ्या वडाच्या खाली जाऊन बसले.
काही वेळा नंतर त्यांना अचानक लहान बाळाच्या रडण्याचा आवाज ऐकू आला. तसे ते आजूबाजूला पाहू लागले. कारण गेला तासभर त्या माळ रानावर त्यांना कोणीही दिसले नव्हते. त्यामुळे अचानक तो आवाज ऐकून त्या दोघीही घाबरल्या. त्या झाडाभोवती पहिले तर मागच्या बाजूला खोडाच्या आत थोडी जागा होती. तिथे एक बाई बसली होती. तिच्या मांडीवर एक लहान बाळ होतं जिला ती दूध पाजत होती. त्या बाईचे केस मोकळे असल्यामुळे तिच्याकडे पाहून वेगळेच वाटत होते. उन्हामुळे घसा कोरडा पडला होता म्हजून आजीच्या मैत्रिणीने त्या बाईला विचारले “तुमच्याकडे प्यायला पाणी आहे कां..?” त्यावर ती काहीच बोलली नाही. काही मिनिट त्यांच्याकडे पाहत राहिली आणि अचानक समोर एक खड्डा तयार झाला आणि त्यात पाणी दिसू लागलं.
हा प्रकार काही साधा नाही हे एव्हाना त्यांना कळून चुकले. म्हणून त्या घाबरून तिथून धावत सुटल्या. वाटेत त्यांना बऱ्याच गौऱ्या दिसू लागल्या पण संपूर्ण कालसर. त्या अजूनच घाबरल्या कारण एक तास त्याच भागात फिरून सुद्धा एकही गौरी नजरेस पडली नव्हती. पण आता जिथे नजर जाईल तिथे गौऱ्या दिसत होत्या. त्या कश्या बश्या घरी आल्या. त्यांनी घरी कोणालाच या बद्दल सांगितले नाही. संध्याकाळी दोघीनाही ताप भरला त्यामुळे झोपूनच होत्या. घरच्यांना थोडा संशय आला. त्यांनी खूप वेळा विचारल्या नंतर आजीने तिच्या आईला घडलेला प्रकार सांगितला. आजीच्या आईने त्या माळ रानावर राहणाऱ्या एका जाणकार व्यक्तीला विचारले तेव्हा समजले की एका बाळंतीणीचा प्रसूती दरम्यान मृत्यू झाल्यामूळे तिला त्या भागात पुरण्यात आले होते. त्या वडाच्या झाडाजवळ ती गावातील बऱ्याचं लोकांना अनेकदा दिसते..
