रात्र.. काही रात्री खूप भयाण असतात.. दिवसभराच्या गडबडीत जे लपून राहतं, ते कधी कधी रात्री समोर येतं – जरी ते आपल्याला दिसत नसलं तरी जाणवत राहतं. घाटांमध्ये तर ही रात्र काही वेगळीच असते – दाट जंगलं, रस्त्याला झाकणारी झाडं, आणि त्या वळणावळणाच्या रस्त्यांवर दडून बसलेलं अनामिक गूढ.. कधी काहीच घडत नाही, पण तरीही मन हलकंसं थरथरतं.. प्रवासाच्या कल्पनेत उत्साह असतो, पण प्रत्येक रस्ता कुठे नेईल याचा अंदाज नसतो. आणि काही वेळा, आपण नुसते प्रवासी राहत नाही… त्या वाटा आपल्यावर नजर ठेवतात. जे घडतं, ते समजून घेता येत नाही – आणि जे समजतं, ते घडल्यावर उशीर झालेला असतो. असाच हा एक भयाण अनुभव..
अनुभव – अजय काजळे
गोष्ट आहे जून 2023 ची म्हणजे 2 वर्षांपूर्वी याच महिन्यात घडलेली. त्या वेळेस मी आणि माझे ऑफिसचे ७ मित्र असे आम्ही सर्वांनी कोकणात, दिवेआगरला जाण्याचा प्लॅन केला होता. ऑफिसचा ताण, रोजच्या धावपळीचं आयुष्य आणि बऱ्याच दिवसांनी मिळालेली विश्रांती या सगळ्यामुळे सगळेच खूप उत्सुक होतो. प्रवासाची योजना साधारण दोन आठवडे आधीच ठरली होती. सगळ्यांना वेळ मिळणं, गाड्यांची व्यवस्था, आणि प्रवासातल्या थांब्यांबाबत सगळं व्यवस्थित ठरवलं होतं. इतक्या सगळ्या जणांना एकाच गाडीत बसणं शक्य नव्हतं म्हणून दोन गाड्या घेण्याचा निर्णय झाला. माझा मित्र सुमितची स्वतःची पांढरी सेलेरिओ कार होती आणि त्याच्या मेहुण्याची लाल सेलेरिओ. सुमित जी कार चालवत होता त्यात मी आणि अजून एक मित्र होता. तर बाकीचे चौघे जण सुमित च्या मेहुण्याच्या गाडीत होते आणि ती गाडी त्याचा मेहुणाच चालवत होता.
रात्री बरोबर १२ वाजता आम्ही आमच्या गावाहून, जे पुण्यापासून ४० किलोमीटरवर आहे, तिथून कोकणाच्या दिशेने निघालो. रात्रीच्या प्रवासात थकवा जाणवत नाही आणि राहादारी ही कमी असते म्हणून आम्ही मध्य रात्रीचा प्रवास करायचे ठरवले होते. वाटेतला ताम्हिणी घाट जो दिवसा देखील धुकट आणि शांत वाटतो , तो मात्र रात्री भयानक रूप घेतो हे आम्हाला माहित होत.. त्याची भयाण शांतता, अधून मधून येणारा संथ वाऱ्याचा आवाज आणि आजूबाजूला असलेलं दाट जंगल.. या सगळ्यातून आम्ही जाणार होतो.. सुरुवातीचे काही अंतर आम्ही मजेत पार केले. गाडीत गाणी, गप्पा, आणि एकमेकांची थट्टा मस्करी करत मोठ्याने हसणं.. वातावरण मस्त होतं. एखाद-दुसऱ्या गावाच्या शेजारून जाताना कुठे एखादं पेट्रोल पंप किंवा ढाबा दिसत होता. आम्ही ठरवलं होतं की घाट चढण्याच्या आधी थोडा वेळ चहा साठी थांबू आणि काहीतरी खाऊ घेऊ.
आम्ही एका लहानशा टपरीवर थांबलो. दोन्ही गाड्या एकत्रच होत्या. त्या वेळेस रात्री साडेबारा वाजले होते. टपरीवर एक म्हातारा माणूस चहा करत होता. समोर एक साध टेबल आणि काही जुने स्टूल. आम्ही उतरलो. हवेत थोडीशी थंडी होती आणि आजूबाजूचं वातावरण शांत होतं. मी त्या टपरीसमोर उभा होतो, आणि नकळत नजर अंधारात हरवली. त्या घनदाट झाडांमध्ये.. मी थोडा वेळ तसाच पाहात राहिलो.
“काय रे, झाडांकडे काय पाहतोयस?” सुमितने खांद्यावर हात टाकत विचारलं.
“काही नाही रे… असंच,” मी गडबडून उत्तर दिलं.
चहा झाला, बिस्किटं संपली, आणि आम्ही पुन्हा गाड्यांमध्ये बसलो. मी सुमितला म्हणालो, “चल रे, आपण निघूया.” आम्ही आमची गाडी पुढे नेली. जाताना सुमितने त्याच्या मेहुण्याला सिग्नल देत सांगितलं, “तूही ये, आम्ही पुढे जातोय.”
तो मान हलवून तयार झाला आणि आम्ही घाटाच्या दिशेने निघालो. रस्ते आता अरुंद व्हायला लागले. उजव्या बाजूला खोल दरी आणि डावीकडे दाट जंगल. रस्त्यावर दिव्यांची सोय नव्हती. आमच्या कारचे हेडलाईट्स हाच एकमेव प्रकाश. त्या प्रकाशात दिसणारी धुरकट धूळ आणि झाडांची सावली एक भयानक दृश्य तयार करत होती. ५-१० मिनिटं झाली असतील, आम्ही थोडं पुढे गेलो. मग अचानक सुमित म्हणाला, “अरे यार, दुसरी गाडी अजून आली नाही.” मी मागे वळून पाहिलं. खरंच, मागे काहीच नव्हतं. कुठलाच प्रकाश नाही, कुठलीही गाडी नाही. आम्ही थोडा स्पीड कमी केला. आता दिसेल नंतर दिसेल असा विचार करत पण पुढे ८-१० किलोमीटर गेलो तरी त्यांच्या गाडीचा काहीच मागमूस नव्हता.
आम्ही चिंतेने गाडी बाजूला घेतली. आत मध्ये थोडा गोंधळ सुरू झाला. सगळे गप्प झाले होते. त्या गप्पांमध्ये एक विचित्र शांतता होती – अनिश्चिततेची. आम्ही गाडीतून बाहेर पडलो. थोडा वेळ रस्त्याच्या कडेला उभं राहून वाट पाहिली. पण मागून कुठलीही हेडलाईट्स दिसत नव्हती. मोबाईलमध्ये सिग्नल नव्हता. मध्ये जंगलाचा भाग असल्यामुळे पूर्ण रेंज गेलेली. फोन करणं शक्यच नव्हतं. माझं काळीज धडधडायला लागलं. आमचा त्यांच्याशी संपर्क होत नव्हता. तेवढ्यात मागून एक एसटी बस येताना दिसली. आम्ही हात करून थांबवलं आणि ड्रायव्हरकडे चौकशी केली. “एक रेड सेलेरिओ मागे येत होती का? आमच्या सोबत होती ती..”
ड्रायव्हरचं उत्तर अंगावर काटा आणणारं होतं.
“लाल रंगाची कार का..? हो… पण तिचा अपघात झालाय. गाडी पलटली आहे – दरीच्या कडेवर.”
ते वाक्य ऐकूम आमचं रक्त गोठलं.
बस ड्रायव्हरचं ते वाक्य ऐकताच आम्ही क्षणभर एकमेकांकडे पाहातच राहिलो. कोणालाही काय बोलावं ते सुचत नव्हतं. सुमित तर गोंधळून गेला होता. मी त्याला खांद्यावर हात ठेवत म्हणालो, “वेळ घालवायला नको.. लगेच मागे जाऊया.” गाडी वळवणं कठीण होतं, कारण घाटात जागा कमी असते. पण सुमितने कसंबसं गाडी मागे फिरवली आणि आम्ही त्या अपघात स्थळाच्या दिशेने भरधाव वेगात निघालो. मनात नको नको ते अभद्र विचार येत होते – काही वाईट घडलं तर? कोणी तरी गंभीर जखमी झालं असेल का? त्या जंगलात मदतीसाठी कोणी नसेल… आणि सगळ्यात भीतीदायक – जर गाडी दरीत गेली असेल तर?.. डोक्यात विचारांचं काहूर माजल होतं. सध्या विचाराने मनात धडकी भरत होती.
एक किलोमीटर जातो ना जातो, समोरून एक रिक्षा येताना दिसली. आम्ही तिला थांबवलं आणि पाहिलं तर आमचेच त्या गाडीतले 2 मित्र होते. दोघेही धुळीत माखलेले, कपडे थोडे फाटलेले आणि चेहऱ्यावर भीती. त्यात दोघ ही घामाने ओले चिंब झाले होते. “कुठे होतात तुम्ही?” मी घाबरून विचारलं. आम्ही त्यांना गाडीत बसवलं आणि अपघाताच्या दिशेने निघालो. सुमारे ६-७ किलोमीटर गेल्यावर आमच्या समोर ते भयानक दृष्य होतं – लाल सेलेरिओ गाडी पूर्णपणे उलटलेली, दरवाजा अर्धा उघडलेला, आणि आजूबाजूला काचेचे तुकडे. तिथून अगदी काही पावलांच्या अंतरावर होती.. ती खोल दरी.. खरंच, जर गाडी अजून थोडी पुढे गेली असती, तर ती थेट त्या दरीत पडली असती. सगळे मित्र बाहेर आले होते. त्यांच्या कपड्यांवर धूळ, काही किरकोळ खरचटणं, पण सुदैवाने कोणीही गंभीर जखमी नव्हतं. सगळे सुखरूप होते.
आमचं भाग्य चांगलं म्हणून आम्हाला काही वेळात एक JCB येताना दिसला.. आम्ही त्याला हात करून थांबवलं आणि गाडी बाहेर काढण्यात मदत मागितली. त्याच्या मदतीने आम्ही कार रस्त्यावर आणली. ती चालवण्याच्या स्थितीत नव्हती, म्हणून ती दुसऱ्या गाडीला दोरीने बांधून आम्ही परतीच्या दिशेने निघालो. जातं असताना आम्ही सुमितच्या मेहुण्याला विचारलं, “कस झालं हे?”
त्याचं उत्तर ऐकून आम्हाला सगळ्यांच्या अंगावर भीतीने काटा आला. तो सांगायला लागला “मी गाडी साधारण ५०-६० च्या वेगाने चालवत होतो,”, “अचानक गाडीच्या उजव्या बाजूला काहीतरी दिसलं. सुरुवातीला वाटलं की एखादा प्राणी असेल… पण पाहिलं तर ती मानावंसंदृश सावली होती. उभी, पण स्पष्ट नव्हती… ती गाडीच्या बाजूने तितक्यात वेगात धावत होती…” “मी नीट पाहू लागलो तर असं वाटलं, ती सावली माझ्या गाडीच्या आरशातही दिसतेय…. ती हळूहळू गाडीच्या खिडकीकडे वळायला लागली… मी घाबरून गाडी थोडी उजवीकडे वळवली आणि वाटलं की माझं स्टिअरिंग खेचलं जातंय.”
तो बोलता बोलता गप्प झाला… त्याचा घसा कोरडा पडला होता. तसे आम्ही त्याला पाणी दिले. तसे तो शांत होतं पुढे सांगू लागला.. “असं वाटलं की माझ्या हातावर कुणाचातरी बर्फासारखा थंड हात आहे… आणि गाडी डावीकडे ओढतोय. मी जोरात ब्रेक दाबले पण त्यातच गाडी वरच नियंत्रण सुटलं आणि गाडी दोनदा पलटी झाली…”
त्याचं बोलणं ऐकून सगळे स्तब्ध झालो होतो. सकाळचे साडेचार वाजले असतील. सूर्याच्या पिवळसर छटा आकाशात पसरू लागल्या होत्या.., पण आमच्या मनात मात्र अजूनही त्या रात्रीचा अंधार गडद होता. प्रवास संपला, पण त्या रात्रीचा अनुभव आजही जसा च्या तसा डोळ्यांसमोर येतो. या आधी आम्ही ताम्हिणी घाटातले अनुभव फक्त ऐकले होते पण या वेळेस आम्ही एक अनुभव घेतला ही.. त्या घाटात नेमकं काय होतं? सुमितच्या मेहुण्याने पाहिलेली ती आकृती… खरंच होती की फक्त ड्राइविंग करून आलेल्या थकव्याचा परिणाम? की झोपेचा..? पण त्याच्या चेहऱ्यावरची ती भीती बनावट नव्हती…
