लेखक – मयुरेश रोहिदास म्हात्रे
“अभय… उठ, पाणी ठेवून झोप…!”
आईचा आवाज कानात घुमला, पण मी काही हललो नाही. नुकतेच आम्ही भिवंडीला नवीन घरात राहायला आलो होतो – मी, आई, बाबा, आणि माझी लहान बहीण. घर जुनं होतं. थोडंसं झाडाझुडपांच्या आत लपलेलं, शेजारी फारसे नव्हते. पण मुख्य रस्त्याजवळ होतं, आणि बाजार भावाच्या निम्म्या किमतीत मिळालं म्हणून बाबांनी फारसा विचार न करता ते विकत घेतलं. मला हे घर पहिल्याच दिवशी विचित्र वाटलं होतं – खूपच शांत… नाही, नीरव म्हणावं असं.
येऊन तीन दिवस झाले, आणि आई-बाबांना एका नातलगाच्या निधनामुळे गावी तातडीने जावं लागलं. बहीण लहान होती, तिला ही सोबत घेऊन गेले. मी एकटाच राहिलो.
त्या दिवशी शनीवार होता आणि त्यात अमावास्या.
आई निघताना म्हणाली होती, “रात्रभर जागा राहू नकोस. जेवून लवकर झोप…”
पण मला ते सगळं नेहमीसारखंच वाटलं. उलट मी खूषच होतो – संधीच होती. एकटा घरात, अमावास्येची रात्र, आणि मला भुतांच्या गोष्टींचे वेड. मी ठरवलं की एखादा झकास हॉरर सिनेमा बघायचा.
रात्री ११.२३
मी हॉलमधल्या अर्धवट मिटलेल्या खिडकीजवळ बसलो होतो. बाहेर झाडं हळूहळू डोलत होती. टिव्हीवर भयानक सीन सुरु होता – एकाच्या पाठीमागून सावली सरकत होती. मी तंद्रीत होतो, आणि तेव्हाच…
“टक्क!”
लाईट गेली. अचानक.
एका क्षणात डोळ्यांसमोर अंधार पसरला. काहीच दिसेना. अंगावर भीती ने काटा आला. मोबाईलच्या फ्लॅशलाइटच बटण दाबलं पण बॅटरी फक्त १०% त्यामुळे फ्लॅश लाईट सुरु झाला नाही.
मी खिडकी उघडली. बाजूच्या घरा समोर असलेल्या लाईट चा प्रकाश होता. कदाचित त्यांच्याकडे इन्व्हर्टर असावं. त्या प्रकाशासोबत झाडांची सावली आत शिरली.. वारा नव्हता. नकळत माझं लक्ष बाहेर गेलं.. कोणीतरी त्या झाडाखाली उभं असल्यासारखं वाटल. मी झटकन खिडकी बंद केली.
रात्री १२.०७
मी मोबाईल हातात घेऊन हॉलच्या गादीवर झोपलो. युट्युब स्क्रोल करत होतो तेव्हाच एक अस्पष्ट आवाज आला.
“छण… छण… छण…”
मी झटकन उठलो.
पैंजणाचा आवाज. आवाज अगदी स्पष्ट येत होता. हा माझा भ्रम नाही कारण मी जागा होतो. पूर्ण शुद्धीत..
“छण… छण… छण…”
हा आवाज बेडरूममधून येतोय हे कळल्यावर मात्र माझं अंग शहारालं.
मी तिथं गेलो. गडद अंधार होता. मोबाईल स्क्रीन च्या उजेडात पाहिलं – आईने खिडकीजवळ टांगलेला विंडचाईम हळूहळू हलत होता. पण… बाहेर तर वाराच नव्हता. त्यात खिडकी बंद होती.
… मग हळूच माझ्या मागे कोणीतरी सावकाशपणे श्वास घेतल्याचा आवाज आला.
मी झटकन वळून पाहिलं – काहीच नव्हतं.
मी हॉलमध्ये परत आलो आणि अचानक लक्ष पंख्याकडे गेलं. कोणी तरी लटकलेलं होतं. काळ्या केसांनी झाकलेलं डोकं, सैलसर कपडे, पाय काहीसे हलत होते – जणू नुकतीच फाशी घेतली गेली आहे. तो भयाण प्रकार पाहून मी भीतीने थर थरू लागलो आणि काही कळायच्या आत ती आकृती माझ्या डोळ्यांदेखात अदृश्य झाली.
मी अवंढा गिळलां. “भास… हे सगळं भास… आणि त्या सिनेमा चा साईड इफेक्ट आहे,” मी स्वतःला समजावत म्हणालो.
पण आतमध्ये काहीतरी आहे असे सतत जाणवत होते.
रात्री १.१२
मी परत झोपायचा प्रयत्न करू लागलो. पण गादीवर पडल्यावर असं वाटलं, जणू कोणीतरी माझ्या शेजारी झोपलं आहे. शरीराच्या वजनाने गादी थोडी खाली गेलेली वाटली.
त्यात गरम श्वासाचं उबदार स्पंदन.
मी डोळे घट्ट मिटून घेतले.
पण तेव्हाच गालावर कोणीतरी केस फिरवल्यासारखं वाटलं.
मी डोळे उघडले.
आणि…
…माझ्या छातीवर एक बाई बसली होती.
केस चेहऱ्यावर पसरलेले, चेहरा शुभ्र – पांढरट मातीसारखा, आणि डोळे – पूर्ण लाल भडक.
ती माझ्या डोळ्यांत पाहत होती.
माझं शरीर हलत नव्हतं. आवाज निघत नव्हता. घशात काहीतरी अडकल्यासारखं वाटू लागलं. हात हलवता येत नव्हते आणि पाय जणू बांधले गेलेले…
ती झुकली. तिचा चेहरा माझ्या जवळ आणत म्हणाली “निघून जा… ह्या घरातून… माझ्या घरातून…”
मी ओरडलो. पण आवाज बाहेर पडला नाही.
ते शब्द जणू कानात नव्हे, थेट माझ्या मेंदूत घुमत होते. काही क्षणांनी तिचा चेहरा माझ्या अगदी जवळ आला. मी डोळे घट्ट मिटून घेतले.
…आणि पुढच्या क्षणाला अंधार पसरला.
मी बेशुद्ध झालो.
किती वेळ गेला, माहीत नाही. पण जेव्हा शुद्धीवर आलो, तेव्हा… काहीतरी वेगळंच होतं.
माझ्या आजूबाजूला पोलीस, डॉक्टर, आणि शेजारी लोक उभे होते. वातावरणात विचित्र कुजबुज होती. कुणीतरी जोरजोरात रडत होतं.
आईचा आवाज होता तो..
मी धावत हॉलमध्ये गेलो. लोकांची गर्दी होती. माझ्या आईला धरून कुणीतरी उभं होतं – तीच बाई.
हो, तीच स्त्री. शांत. आईच्या पाठीला हात ठेवून. पण… तिच्या चेहऱ्यावर एक भयंकर हसू होतं. डोळे सरळ माझ्यावर रोखलेले.
मी मागे सरकलो. हे काय सुरू आहे समजून घेण्याचा प्रयत्न करू लागलो..
“We are sorry…”
डॉक्टरांचं वाक्य ऐकताच सर्वांचे डोळे माझ्याकडे वळले. पण काहीतरी विचित्र होतं.
कोणीच माझ्याकडे बघत नव्हतं..
ते सर्व… दुसरीकडे बघत होते.
मी वळून पाहिलं.
…आणि माझं शरीर गादीवर निपचित पडलेलं दिसलं.
डोळे मिटलेले. चेहरा शांत.
मी तोंड उघडायचा प्रयत्न केला. पण आवाज नव्हता. मी धावत जाऊन माझ्या आईच्या समोर उभा राहिलो.
“आई… मी इथे आहे. मी… मी जागा आहे गं!”
पण ती धाय मोकलून रडत होती.
तेव्हा मला समजलं… मी या जगातुन कायमचा गेलोय..
