अनुभव – सचिन
घटना 2014 ची आहे. नक्की तारीख माहित नाही पण एप्रिल महिन्यातली गोष्ट आहे. माझे आई बाबा आणि लहान बहीण नागपूर ला गेले होते आणि मी माझ्या घरात एकटाच होतो. त्या दिवशी संध्याकाळी माझ्या दैवेंद्र नावाच्या मित्राचा फोन आला.
काय रे कुठे आहेस काय करतोस?
घरीच आहे.. बोल..
“आज बसायचा प्लॅन करायचा कां..?”
मला तसे ही दुसरे काही काम नव्हते म्हणून मी त्याला म्हणालो “हो चालेल.. घरीच ये..”
“ घरी..? घरी कोणी नाहीये कां..?”
नाही रे.. घरचे सकाळीच बाहेर गेले आहेत त्यामुळे घरीच बसू.
“अरे मग आधी सांगायचे ना सकाळीच आलो असतो..
बोलणं झालं, फोन ठेवला तेव्हा संध्याकाळचे सात साडे सात झाले असावेत. घराजवळ च राहत असल्याने 15-20 मिनिटांत तो घरी आला. येताना बसण्यासाठी बिअर वैगरे घेऊन आला. खूप दिवसांनी मनसोक्त प्यायला मिळणार होतं म्हणून मी खुश होतो. आमचा पिण्याचा कार्यक्रम सुरु झाला. गप्पा गोष्टी करत करत तास उलटून गेला आणि आणलेली बियर पण संपत आली. त्यानं मला विचारलं आपण ही जायचे का ड्राइव्ह ला, नागपूर ला जाऊ, मी फोर व्हीलर घेऊन येतो. मी सुद्धा नशेत होतो त्यामुळे त्याला हो म्हणालो. तो लगेच त्याच्या घरी गेला आणि आणि त्याची आय20 कार आणि लहान बॅग घेऊन आला. मी ही सगळे आवरून लगेच तयार झालो. एव्हाना रात्रीचे 10 वाजले असतील. आमच्या भागात आर टी ओ समोर पेट्रोल पम्प आहे तिथून गाडी ची टाकी फूल केली. आणि आमचा प्रवास सुरु झाला. मला फक्त एकाच गोष्टी च टेन्शन होतं की आम्ही प्यायलो आहोत जर पोलिसांनी पकडले तर झालं मग. मी मित्राला हे बोलून ही दाखवलं.
त्यावर तो म्हणाला की काळजी नको करुस मी आहे. सुरुवातीला बरेच एन्जॉय केलं, सिगारेट चे कश मारत, गप्पा करत. गाडीत गाणी सुरु होती. पण नंतर त्याचा ही कंटाळा यायला लागला. म्हणून मी गाडीतली गाणी बंद केली. आम्ही एका टपरी वर गाडी थांबवली. सिगारेट्स चे पॅकेटस घेतले आणि पुढे निघालो. प्यायला मूळे आम्हाला खूप भूक लागायला लागली आणि तेवढ्यात काही ढाबे नजरेस पडू लागले. या अगोदर आम्ही 3 ते 4 वेळा नागपूर ला गेलो होतो आणि याच रस्त्याने पण हे धाबे या आधी इथे पहिल्याचे आठवत नव्हते. आम्हाला वाटले की नवीन चालू झाले असतील. भूक ही खूप लागली होती. आम्ही गाडी थांबवली. 2 प्लेट चिकन लॉलीपॉप मागवले. ते आकाराला जरा जास्तच मोठे होते म्हणून देवेंद्र मला म्हणाला “सचिन हे नक्की चिकन पीस आहे ना..? “ मी पाहिल्यावर मला ही शंका आली म्हणून वेटर ला बोलावून विचारले तेव्हा त्याने सांगितले की हे चिकन च आहे.
आम्ही खायला सुरुवात केली पण काही केल्या आमच्या कडून ते संपले नाही. म्हणून मग आम्ही ते पार्सल घेतले. तिथून पुढचा प्रवास सुरु केला. त्या भागात थोडी वस्ती होती. साधारण 10 मिनिटांनी वस्तीचा परिसर मागे पडला आणि सामसूम रस्ता सुरु झाला. रस्त्याच्या दू तर्फ शेती आणि मोकळी जमीन दिसत होती. रस्त्यावर बरेच खड्डे होते. देवेंद्र ने पुन्हा गाडीत गाणी सुरु केली. या वेळीस अगदी जुनी किशोर कुमार ची गाणी. मी एक सिगारेट पेटवली. रस्त्यात खड्डे असल्यामुळे देवेंद्र खड्डे वाचवण्यासाठी गाडी वाकडी तिकडी चालवत होता. रस्ता अगदी निर्मनुष्य होता आणि त्यात रस्त्याकडेला एकही विजेचा खांब नव्हता. त्यामुळे कार हेड लाईट च्या उजेडात जे काही दिसत होतं तेच आम्ही पाहत होतो. माझ्या बाजूची विंडो ची काच मी खाली केली होती. आणि हात अर्धा बाहेर काढून बसलो होतो. रात्रीच्या वेळी गार वारा सुखावणारा होता. रस्ता खड्ड्या खड्ड्याचा असला तरी अगदी सरळ होता म्हणजे कुठे ही वळण नव्हते. आणि हा रस्ता आमच्या माहितीतला होता.
या रस्त्याला पुढे एक लहान ब्रिज लागतो. पण त्या रस्त्याला लागून 2 तसं झाले तरी तो ब्रिज दिसला नव्हता. त्या दिवशी रात्र इतकी भयानक होऊ लागली की आजू बाजूला असलेला अंधार हळू हळू गडद होऊ लागला होता. आकाशात चंद्र ही दिसत नव्हता. बहुतेक अमावस्या असावी. मी मागे वळून पहिले तर मिटट अंधारात शिवाय काहीच नाही. बराच वेळ उलटला. त्या रस्त्यावर सरळ जातं होतो आणि 3 तास होतं आले तरीही तो ब्रिज काही नजरेस पडला नव्हता. देवेंद्र हळूच मला म्हणाला “ सचिन आपण रस्ता चुकलोय कारण इतका वेळ झाला तरीही तो ब्रिज नाही आला.. “ त्यावर मी म्हणालो “रस्ता तर बरोबर आहे रे.. करण आपण याच रस्त्यावरून बऱ्याचदा प्रवास केला आहे. पण तू गाडी थांबवू नकोस. चालवत राहा..” आमचे संभाषण सुरु असताना अचानक माझे लक्ष रस्ताच्या एका कोपऱ्यात गेले कारण तिथल्या एका झाडाला लाल रंगाचे रेडियम लावले होते. जे सहसा अपघात टाळण्यासाठी लावतात तसे काहीसे.
मला काहीशी भीती वाटू लागली. भीती याची नव्हती की मी ते झाड पहिले तर भीती याची होती की तेच लाल रेडियम लावलेले झाड मी गेल्या काही तासंत तीन वेळा पाहिले होते. मला चांगले माहित होते की असे दुसरे कोणतेच झाड त्या संपूर्ण रस्त्यावर कुठेच नव्हते. त्याची एक मोठी फांदी रस्त्याच्या बाजूने झुकली होती त्यामुळे ते झाड लक्षात राहण्या सारखे होते, त्यावर लावलेले लाल रेडियम.. मी देवेंद्र ला काहीच बोललो नाही. माझे सगळे लक्ष बाहेर होते. एका शेताच्या कडेला मला झेंडा दिसला. मी गप्प बसून राहिलो. मनात बरेच विचित्र विचार सुरु झाले. पण मी त्या बद्दल काहीही बोलायचे आवर्जून टाळले. अर्ध्या तासाने पुन्हा तेच झाड आणि तोच झेंडा. काय करू, देवेंद्र ला सांगू कां. असे किती वेळ गाडीत बसून राहणार. शेवटी न राहवून मी म्हणालो “ देवेंद्र बहुतेक आपल्याला चकवा लागला आहे.. “ हे ऐकताच त्याने करकचून ब्रेक मारला आणि गाडी थांबवली. त्याने प्रश्न केला “ तुला कसे कळले की आपल्याला चकवा लागला आहे..? “ तसे मी त्याला पुन्हा पुन्हा दिसत असलेल्या खुणा सांगितल्या.
माझं बोलणं ऐकूण त्याला ही घाम फुटला. एव्हाना आमची नशा उतरून आम्ही दोघेही चांगलेच शुद्धीवर आलो होतो. इतक्या वेळा पासून नशेत असल्यामुळे काही वाटत नव्हतं पण आता मात्र प्रसंगाच गांभीर्य काळू लागलं होतं. पण त्याला घाबरलेलं पाहून मी म्हणालो “ अरे कदाचित माझा भ्रम असेल रे.. तू कशाला घाबरतोस.. “ पण तो ही सांगू लागला “ तू बोलतोय तेच आहे. आपल्याला चकवा लागला आहे.. कारण या रस्त्यावर असलेले काही मोठे खड्डे एक दोनदा नाही तर 4-5 वेळा मला दिसलें आहेत. ते चुकवण्याच्या नादात मला लक्षात ही राहिले.. आणि याचा अर्थ आपण याच रस्त्यावर गेले साडे तीन चार तास फिरत आहोत.” मी त्याच हे बोलणं ऐकून सुन्न झालो. माझं काळीज आता भीती ने धड धडू लागलं होतं. कारण चकवा लागण म्हणजे त्या भागातल्या अज्ञात अमानवीय शक्ती ने तिच्या फेऱ्यात अडकवण. मी साईड विंडो ची काच पटकन वर केली. भीतीमुळे संपूर्ण नशा एका झटक्यात उतरून गेली.
मी देवेंद्र ला म्हणालो की तू गाडी सुरु कर आणि चालवत राहा, कुठे ही थांबवू नकोस. त्याने माझे ऐकूण गाडी चालवायला सुरुवात केली. आम्ही दोघांनीही थर थर त्या हाताने सिगारेट पेटवली. तेवढाच घडणाऱ्या भयानक प्रकारापासून लक्ष विचलित करण्यासाठी. पण त्याचा फारसा काही उपयोग झाला नाही. बराच वेळ उलटला तरी रस्ता काही संपेना, ना तो ब्रिज दिसेना. देवेंद्र ने मला विचारले “ सचिन काय करायचे आता.. मागे फिरायचे कां.. असे अजून तास भर चालवत राहिलो तर पेट्रोल ही संपेल गाडीतले असे वाटतेय.. “ मी त्याला हो म्हंटल तसे त्याने गाडी स्लो केली आणि वळवायचा प्रयत्न करू लागला. रस्ता अरुंद असल्याने 2-3 वेळा गाडी मागे पुढे करावी लागली तेव्हा पूर्ण वाळवता आली. पण त्याने पटकन ब्रेक मारला आणि म्हणाला “ सचिन आपल्या गाडीत नॉन व्हेज आहे.. ते चिकन लॉलीपॉप. ते फेकून दे बाहेर..” मी पटकन हात लांब करून मागच्या सीट वरची पिशवी घेतली आणि साईड विन्डो ची काच खाली करून बाहेर अंधारात भिरकावली.
गाडी सुरु केली आणि आम्ही पुढे जाऊ लागलो. तसे बाजूच्या झाडीतून सळसळ जाणवली आणि एक विचित्र आणि भयाण आवाज कानावर पडला जो मीच नाही पण देवेंद्र ने हीं ऐकला. त्या भागात जंगली श्वा पद तर नसतात मग तो आवाज. तो आवाज नक्की कसला होता.? आम्ही दोघांनी एकमेकांनी भेदरलेल्या नजरेने एकमेकांकडे पहिले पण काहीच बोललो नाही. कारण आम्हाला चकवा लागण्याचे खरे करण कळले होते. पुढच्या अर्ध्या तासाने देवेंद्र ने गाडी थांबवली तसे मी त्याला विचारले की काय झाले.. तर तो म्हणाला “ समोर बघ.. “ मी पहिले तर वस्ती दिसत होती.. तो पुढे म्हणाला “ गेले चार तास आपण या रस्त्याने कुठलेही वळण न घेता सरळ प्रवास करत होतो पण एकही वस्ती नजरेस पडत नव्हती. मग आता ही घरं वैगरे कशी काय दिसत आहेत.” त्याने गाडी एका घराच्या शेजारी लाईट च्या खाबाजवळ उभी केली. आम्ही दोघ ही गाडीतून खाली उतरलो.
तसे कोणी तरी खोकत असल्याचा आवाज आला. एका घराच्या मागच्या बाजूला लाईट चा ब्लब सुरु दिसला. तिथे एक माणूस उभा होता. आम्ही हिम्मत करून त्या माणसाजवळ गेलो आणि रस्ता विचारला. त्याने आम्हाला त्याच रस्त्याने जायला सांगितले ज्या रस्त्यावरून आम्ही एवढा भयानक अनुभव घेऊन आलो होतो.
