मी, अक्षय, प्रीतम आणि निरज आम्हा 4 मित्रांचा ग्रुप. आम्ही चौघही जण इंजिनिअरिंगच्या शेवटच्या वर्षाला होतो. हॉस्टेल मध्ये एकत्र रहायचो. परीक्षेच्या आधी सुट्ट्या लागल्या होत्या. एके दिवशी असेच बोलता बोलता विषय निघाला की 2-3 दिवस कुठे तरी फिरून येउया म्हणजे फ्रेश होता येईल आणि मग अभ्यासावर लक्ष केंद्रित करता येईल. अक्षय ने लगेच प्रस्ताव मांडला “माझ्या कोकणातल्या फार्महाऊसवर जाऊया. शांत जागा आहे आणि सगळ्यांना आराम मिळेल.” हा प्रस्ताव ऐकताच सगळ्यांनी होकार दिला. काही वेळ चर्चेनंतर आमचं ठरलं – फोर व्हीलर बुक करून कोकणात जायचं आणि तिथे तीन दिवस मजा करायची. प्रवासासाठी तयारी जोरात सुरू झाली. प्रीतम ने मद्याची व्यवस्था करण्याची जबाबदारी घेतली, तर नीरज ने त्याच्या वडिलांची चारचाकी गाडी मिळवली. त्यामुळे आम्हाला वेगळी गाडी बुक करायची गरज लागली नाही. मी प्रवासात लागणाऱ्या इतर गोष्टींची जमवाजमव केली. तो दिवस खूप उत्साहपूर्ण होता. वेळेत तयार झालो, आमच्या बॅगा आधीच भरून तयार होत्या, गाडीत सामान ठेवलं, आणि प्रवासाला सुरुवात झाली. संध्याकाळची वेळ होती.
सूर्य अजून मावळला नव्हता पण वाऱ्यात गारवा जाणवत होता. गाडीत गाणी सुरू होती, आणि आमच्या गप्पा जोरात चालू होत्या. एकमेकांची टिंगलटवाळी, भविष्याचे स्वप्न, आणि हॉस्टेलच्या मजेशीर गोष्टींच्या आठवणींनी गाडीचा प्रवास खूप आनंददायी वाटत होता. पण आम्हाला कल्पना नव्हती की हा प्रवास पुढे आमच्या आयुष्यात एक रहस्यमय आणि भीतीदायक अनुभव घेऊन येणार होता. संध्याकाळचा मावळतीकडे झुकलेला सूर्य, गाडीतून येणारा थंडगार वारा, आणि आमच्या गप्पांचा गजर – या सगळ्यामुळे प्रवासाचा प्रत्येक क्षण जणू खास होत होता. गाडीचा वेग चांगलाच होता, आणि आमच्या गप्पांनी वेळ कसा निघून जात होता, हेच कळत नव्हतं. प्रवासाला साधारण दोन-अडीच तास झाले असतील. जवळपास 9 वाजत आले होते. तेव्हा आम्ही ठरवलं की आता कुठेतरी थांबून जेवण करावं. अक्षय म्हणाला, “खूप भूक लागलीये.. एखाद्या चांगल्या धाब्यावर थांबून चिकन-थाळी खायला मिळाली तर मजा येईल.” सगळ्यांनी त्याला दुजोरा दिला, आणि आम्ही एका चांगल्या धाब्याच्या शोधात निघालो.
थोड्याच वेळात रस्त्याच्या कडेला एका प्रकाशाने उजळलेल्या धाब्यावर गाडी थांबवली. तिथल्या वासानेच भूक चाळवली होती. आम्ही गाडीतून उतरलो आणि आत गेलो. जेवणाची ऑर्डर दिली आणि बोलता बोलता प्लॅन पुढे नेला. अक्षय म्हणाला, “गावाला जाण्यासाठी दोन रस्ते आहेत – एक मुख्य रस्ता, जो चांगला आहे पण जवळपास तीन तास लागतील; दुसरा शॉर्टकट, जो फक्त दोन तासांत नेईल, पण तो कसा आहे याची मला कल्पना नाही. काही खूप वर्षांपासून त्या शॉर्ट कट ने गेलो नाहीये.. रस्ता बरोबर नाही असे ऐकले आहे.. रस्त्यावर कसलीही वस्ती नाही.. तरीही तिथे खूप अपघात होतात.. पण ह्या जुन्या गोष्टी आहेत..” नीरज ने लगेच विचारलं, “मग वेळ वाचवायचा तर शॉर्टकटने जाऊ ना! वेळ वाचला तर फार्महाऊसवर जाऊन लगेच धमाल करता येईल.” प्रीतम ही त्याला पाठिंबा देत म्हणाला, “हो रे, शॉर्टकटच योग्य वाटतो.”
पण मला काहीतरी खटकत होतं. शॉर्टकटचं वर्णन ऐकून त्या रस्त्याबद्दल भीती निर्माण झाली होती. त्याचवेळी आम्ही बिल देण्यासाठी काउंटरवर गेलो, आणि तिथल्या मालकाने आमचं बोलणं ऐकून म्हंटल, “माझं ऐका, त्या शॉर्टकटने जाऊ नका. रस्ता ठीक नाही.. त्यातून आज अमावास्येची रात्र आहे, उगाच काही व्हायला नको.” त्याच्या या वाक्याने माझ्या भीती मध्ये अजून भर पडली. आम्ही होकार देऊन निघालो, पण मनातल्या मनात विचार चक्र सुरू होतं. शेवटी गाडीत बसलो, आणि सगळ्यांनी ठरवलं की शॉर्टकटनेच जाऊया. माझं मन काही गप्प बसत नव्हतं, पण मित्रांच्या उत्साहाला बगल देता आली नाही. आणि आम्ही एका अनपेक्षित प्रवासाला सुरुवात केली. काही वेळात आमची गाडी मुख्य रस्त्याचं वळण सोडून शॉर्टकटवर वळली, आणि क्षणातच वातावरण पूर्णपणे बदलल्याचं जाणवलं.
मुख्य रस्त्याचा गुळगुळीत डांबरी भाग आता एका अरुंद, खडबडीत रस्त्याने बदलला होता. या रस्त्यावर स्ट्रीटलाईट्स नव्हत्या, फक्त गाडीच्या हेडलाइट्सचा उजेड. गाडीच्या बाहेर मिट्ट काळोख पसरला होता.
रस्त्याच्या दोन्ही बाजूंना उंच झाडं होती, जणू काही त्यांची पानं आणि फांद्या एकमेकांत मिसळून रस्त्यावर अंधाराचं जाळं विणत होत्या. गाडीत शांतता पसरली होती. गप्पा मारणारे आम्ही आता बाहेरच्या विचित्र शांततेकडे एकटक बघत होतो. आधी गार वाटणारा वारा आता अंगाला नकोसा वाटत होता. काचांवरून येणारा वाऱ्याचा आवाजही एक वेगळाच भास निर्माण करत होता. साधारण पंधरा मिनिटं झाली असतील, पण आजूबाजूला माणसाची चाहूल तर सोडाच, एखादं घरही दिसलं नाही. प्रीतम थोड्या हलक्याफुलक्या आवाजात म्हणाला, “अरे, खरंच हा शॉर्टकट आहे की रस्ता चुकलोय?” सगळे हलकं हसलो, पण मनात कुणालाच याचा ठाम विश्वास नव्हता. गाडी चालवणारा नीरज अधूनमधून मागे वळून बघत होता. शेवटी प्रीतम म्हणाला, “रे, सरळ बघ रे! मागे काही बघायचं कारण आहे का?” नीरज ने काहीही उत्तर दिलं नाही. पण त्याचं चेहरा स्पष्ट सांगत होता की तोही अस्वस्थ आहे.
मी त्याच्याकडे पाहतच विचारलं, “काय झालं रे?” त्याने दबलेल्या आवाजात उत्तर दिलं, “मागे एक सावली दिसल्यासारखी वाटली, पण गाडीच्या लाईटमध्ये काहीच नव्हतं.” हे ऐकून माझ्या अंगावर काटा आला. क्षणभर गाडीतील सगळे स्तब्ध झाले. गाडीच्या हेडलाईट्स पुढचा रस्ता दाखवत होत्या पण प्रकाश जिथे संपत होता तिथे काळोख एवढा गडद वाटत होता, जणू काही तो त्या रस्त्यावर काहीतरी दडवून ठेवत होता. सगळे जण शांत होते, फक्त गाडीचा इंजिनाचा आवाज ऐकू येत होता. त्या क्षणी एक गोष्ट जाणवली – हा प्रवास साधा नाही; इथे काहीतरी विचित्र घडणार आहे, याची चाहूल लागली होती. गाडी अंधाऱ्या रस्त्यावर पुढे जात होती, आणि प्रत्येक मिनिटासोबत वातावरण अधिकच भीतीदायक होत चाललं होतं. तितक्यात अचानक, गाडीसमोरून झपकन काही तरी गेलं. हे अगदी क्षणार्धात घडलं की कोणालाही काहीच कळलं नाही की ते काय होतं.
नीरज ने करकचून गाडीचा ब्रेक दाबला आणि विचारलं “ काय होतं ते..? “ गाडी थांबली, आणि सगळ्यांनी समोर पाहिलं, पण काहीही दिसलं नाही. प्रीतम घाबरलेल्या स्वरात म्हणाला, “मला वाटतं आपण इथून पुढे जाऊ नये. काहीतरी विचित्र वाटतंय.” पण अक्षय लगेच हसून म्हणाला, “अरे, काळजी करू नकोस. मी जे सांगितलं या रस्त्या बद्दल आणि त्यात हॉटेल मालकाने अजून सांगून भर घातली म्हणून तुमची भीती वाढली. काहीही नाहीये इथे.” त्याच बोलणं ऐकून आम्ही थोडं स्थिरावलो, पण मनाची चलबिचल काही केल्या थांबत नव्हती. गाडी पुन्हा सुरू झाली, आणि नीरज ने वेग वाढवला. रस्त्याचा अंदाज घेणं कठीण झालं होतं कारण आता खड्ड्याचा भाग सुरु झाला होता.. काही अंतर गेल्यावर, अचानक गाडीच्या मागच्या खिडकीला जोरात एक दणका बसल्यासारखा आवाज आला. आम्ही सगळ्यांनी एकाच वेळी मागे वळून पाहिलं, पण तिथेही काहीच नव्हतं.
मी हळूहळू खिडकीच्या बाहेर बघितलं, पण फक्त झाडांच्या सावल्या आणि काळोख. नीरज ने घाबरून विचारलं, “हे आवाज कसले येतायत? कोणी आपल्या मागवर तर नाही ना?” त्या विचाराने सगळ्यांच्या अंगावर काटा आला. त्यावर प्रीतम म्हणाला, “आपण थांबून काही वेळ रस्त्याचा अंदाज घेऊया का?” पण मी लगेच नकार दिला, “अरे, अशा निर्जन ठिकाणी थांबलो तर काय होईल काही सांगता येत नाही. सरळ गाडी चालू ठेवा.” आता सगळ्यांच्या चेहऱ्यावर भीती स्पष्ट दिसत होती. मी मनाशीच विचार करत होतो की काऊंटरवरील माणसाचं ऐकलं असतं तर? प्रत्येक क्षण अधिक भयावह वाटत होता, आणि आमचं पुढचं ध्येय – अक्षय च फार्महाऊस – खूप दूर असल्यासारखं वाटत होतं. गाडीच्या आत पसरलेली भीतीची तीव्रता आता बाहेरच्या गडद अंधाराला जणू स्पर्धा देत होती. गाडी वेगाने पुढे जात होती, पण आम्हा सर्वांच्या मनात अस्वस्थतेचं वादळ सुरू झालं होतं. बाहेरच्या अंधारानं आम्हाला अक्षरशः वेढलं होतं, आणि गाडीच्या हेडलाइट्सचा प्रकाशही आता तोडगा काढू शकत नव्हता.
नीरज शांतपणे गाडी चालवत होता, पण त्याच्या चेहऱ्यावरची ताणलेली रेषा स्पष्ट दिसत होती. अक्षय ही आता शांत झाला होता; त्याचा नेहमीचा मस्तीखोर स्वभाव जणू कुठेतरी हरवला होता. अचानक, गाडीच्या उजव्या बाजूला झाडीतून हालचाल जाणवली. “थांब, थांब! काही तरी दिसलं तिकडे,” प्रीतम ने ओरडून सांगितलं. नीरज ने गाडी थोडी स्लो केली, आणि सगळ्यांनी एकत्र उजवीकडे पाहिलं. झाडांच्या सावल्यांमधून एक लांबट आकृती दिसली, जणू ती झाडांच्या सावल्यांमध्ये मिसळलेली होती. मी खिडकीतून डोकावून पाहण्याचा प्रयत्न केला, पण त्या आकृतीचं स्वरूप काही स्पष्ट होत नव्हतं. ती एखाद्या माणसाची सावली होती की काहीतरी वेगळं, याचा काहीच अंदाज लागत नव्हता. नीरज थरथरत म्हणाला, “मला काही चांगलं वाटत नाही. आपण इथून निघायला हवं” नीरज ने गाडीचा वेग पुन्हा वाढवला. आता सगळ्यांचे कान सावध झाले होते, जणू काही कोणताही आवाज किंवा हालचाल चुकवायची नाही, अशा तयारीत सगळे बसले होते.
काही वेळ पुढे गेल्यावर, गाडीच्या समोर अचानक काही तरी दिसलं. एक काळसर आकृती रस्त्याच्या मधोमध उभी होती. ती स्त्री होती की पुरुष, हे स्पष्ट होत नव्हतं. “ब्रेक मार” मी घाबरून ओरडलो. नीरज ने जोरात ब्रेक दाबले, आणि गाडीचे टायर आवाज करत थांबले. आम्ही सगळे एकमेकांच्या अंगावर आदळलो. समोर पाहिलं, तर ती आकृती हललीच नव्हती. सगळ्यांचं काळीज जणू थांबलं होतं. निरंज घाबरलेल्या स्वरात पुटपुटला, “हे… हे खरं आहे का? की आपण एखाद स्वप्न बघतोय?” प्रीतम ने थरथरत्या आवाजात विचारलं, “आपण काय करायचं? मागे वळायचे का?”. त्याच वाक्य संपताच ती आकृती हळूहळू पुढे सरकू लागली, अगदी अस्वस्थ हालचाली करत. तिचं अंग माणसासारखं होतं, पण तिच्या हालचाली माणसाच्या नव्हत्या – तोल जाणारा, वाकड्या हातांनी चालणारा विचित्र प्रकार. सगळे भयाने गोठून गेले होते. अक्षय हळूच म्हणाला, “नीरज, गाडी मागे घे… आत्ताच्या आत्ता!” पण नीरज जणू जखडला होता.
त्याच्या हातांनी स्टीयरिंग घट्ट पकडलेलं होतं पाण त्याच्या चेहऱ्यावर भीतीने घाम फुटला होता. त्या क्षणी सगळ्यांच्या मनात एकच विचार होता – आपण इथून सुखरूप बाहेर पडू का? गाडीच्या समोर उभी असलेली ती आकृती आता हळूहळू जवळ येऊ लागली. तिच्या शरीराची हालचाल इतकी विचित्र होती की बघूनच अंगावर काटा आला. ती एका क्षणी डावीकडे वाकत होती, तर दुसऱ्या क्षणी उजवीकडे, जणू तिचं शरीर तिच्या नियंत्रणात नव्हतं. तिचे केस गळ्याभोवती विखुरलेले होते, आणि चेहरा दिसत नसला तरी ती आमच्याकडे पाहत असल्याची तीव्र जाणीव होत होती. सगळे स्तब्ध झाले होते; आवाज काढण्याचीसुद्धा भीती वाटत होती. “हे काय चाललंय, यार?” प्रीतमच्या घाबरलेल्या आवाजाने ती जीवघेणी शांतता भंग झाली.. मी घाबरलेल्या स्वरात म्हणालो, “नीरज, भानावर ये आणि गाडी मागे घे पटकन” पण तो जणू एका जागी गोठला होता. त्याचे हात स्टीयरिंगवर घट्ट होते, आणि डोळे त्या आकृतीवर खिळलेले होते. ती आकृती आता आणखी जवळ आली.
गाडीच्या हेडलाइट्समध्ये तिचा चेहरा स्पष्ट होऊ लागला. पांढरे शुभ्रा डोळे, विस्फार लेला जबडा.. चेहरा इतका विद्रूप होता की पाहणं असह्य झालं. ती अधूनमधून थांबत होती, मान विचित्ररीत्या वाकवत होती, आणि अचानक जोरात पुढे येत होती. मी नीरज ला हलवून भानाबार आणलं. त्याने मागे पाहिलं आणि गाडी रिव्हर्स घ्यायला सुरुवात केली. पण त्या गडबडीत गाडीचा वेग फारसा होत नव्हता. ती आकृती मात्र वेगाने जवळ येत होती. ती आता इतकी जवळ आली होती की गाडीच्या बोनेट पासून अवघ्या 3 फुटांवर असावी. एका क्षणात तिच्या हाताने गाडीच्या बोनटवर जोरात दणका दिला आणि एका विचित्र आवाजात किंचाळली. त्या आवाजाने सगळ्यांच्या काळजाचा ठोका चुकला. “फुल स्पीडने मागे घे, काहीही होवो!” अक्षय ओरडला. त्या क्षणी निरज ने स्टीयरिंगवर पूर्ण ताकद लावली आणि गाडी वेगाने मागे नेली.
गाडी वेगाने मागे जात असतानाही ती आकृती आमचा पाठलाग करत असल्याचं स्पष्ट दिसत होतं. तिचं वेडसर धावतं शरीर अंधारातून लपत-छपत पुढे येत होतं. आता फक्त एकच विचार मनात होता – आपण या ठिकाणापासून जितक्या लवकर दूर जाऊ शकतो, तितकंच बरं! “हे काय आहे, देव जाणे!” प्रीतम घाबरून म्हणाला. नीरजच्या चेहऱ्यावर घामाच्या धारांचा ओघ होता, आणि त्याच्या घाबरलेल्या डोळ्यांत आता पश्चात्ताप दिसत होता. “आपण मुख्य रस्त्याने गेलो असतो तर हे सगळं झालं नसतं!” तो हळू आवाजात कुजबुजला. पण आता या विचारांचा काहीही उपयोग नव्हता. आमचं लक्ष समोर दिसणाऱ्या त्या आकृतीच्या विचित्र हालचालींवर आणि गाडीच्या वेगावर केंद्रित होतं. तेवढ्यात गाडीच्या मागेही काहीतरी हलल्यासारखं जाणवलं. “थांबा, मागे काहीतरी दिसतंय!” अक्षय ने घाबरून ओरडत सांगितलं. नीरज ने लगेच साईड मीरर मधून मागे पाहिलं आणि सगळ्यांच्या काळजाचा ठोका चुकला. गाडीच्या मागेही एक सावली दिसत होती – ती आकृती नव्हती, पण काहीतरी वेगळं होतं, जणू अजून एक पिशाच्च त्या अंधारातून पुढे येत होत.
आता आम्ही दोन्ही बाजूंनी अडकल्यासारखे वाटत होतो. “आता काय करायचं?” मी घाबरून विचारलं. पण कोणीच काही बोलू शकलं नाही. त्याच क्षणी गाडीच्या उजव्या खिडकीवर जोरदार दणका बसला. मी आणि नीरज ने त्या दिशेला पाहिलं, तर अमानवीय आकृती जवळ येऊन खिडकीवर दणके देत होती. मी असा काही प्रकार इतक्या जवळून कधीच पहिला नव्हता.. तिच्या पंजाचा आकार सामान्य नव्हता. तीक्ष्ण नख, लांबसडक बोट जणू एखाद हींस्र श्वा पद.. “गाडी फुल स्पीडने पुढे घे नीरज, आता जे होईल ते.. आता थांबायचं नाही!” प्रीतम ने घाबरून पण ठामपणे सांगितलं. नीरज ने पुन्हा गाडी पुढे नेण्याचा प्रयत्न केला, आणि या वेळेस गाडीचं इंजिन जोरात घरघरलं, पण गाडी वेगाने पुढे सरकायला लागली.
त्या आकृतींना मागे टाकण्याचा प्रयत्न करत होतो, पण दोन्ही बाजूंनी वाटेत दिसणाऱ्या सावल्या आणि त्या विचित्र आकृतींनी आमच्या जिवाचा थरकाप उडवला होता. आता प्रत्येक क्षण आम्हाला शतकांसारखा वाटत होता. त्या आमानवीय शक्ती गाडीत चढण्याचा प्रयत्न करतील का? आम्हाला अडवून ठेवतील का? असे विचार आमच्या मनात सतत येत होते. सगळ्यांच्या डोळ्यांत भीती आणि काळजांत भीषणता होती. हा रस्ता कधी संपणार, हेच कळत नव्हतं.
गाडी वेगाने पुढे जात होती, पण त्या अंधाऱ्या रस्त्याचा शेवट काही केल्या दिसत नव्हता. आजूबाजूचा परिसर अधिकच भयाण होत चालला होता. गाडीच्या हेडलाइट्सच्या प्रकाशात दिसणाऱ्या झाडांच्या सावल्या भयानक आकार घेत होत्या, जणू त्या आम्हाला धरून ठेवायला पुढे सरसावत होत्या. नीरज गाडीच्या स्टीयरिंगला घट्ट पकडून ठेवत होता, आणि गाडीच्या वेगात आणखी भर टाकण्याचा प्रयत्न करत होता. प्रीतम मागे वळून बघतच राहिला होता, जणू त्या आकृतींना तो डोळ्यातून नाहीसं करायला बघत होता. “अरे, त्या आकृती अजूनही पाठलाग करतायत! आपण त्यांना मागे टाकूच शकत नाही!” तो घाबरलेल्या स्वरात म्हणाला. मी एका क्षणासाठी मागे पाहिलं आणि किंचाळलोच. “ते बघा, त्या आकृती आता हवेत तरंगत येत आहेत!”
माझे हे वाक्य ऐकून सगळे प्रचंड घाबरले. एक गोष्ट माझ्या लक्षात आली – त्या आकृतींचे हात लांब होत वाढत आहेत. त्या आकृत्या जणू हवेत झोके घेत गाडीला वेढण्याचा प्रयत्न करू लागल्या. आम्ही सर्वजण भीतीने अक्षरशः गोठलो होतो. मी एकदम गंभीर स्वरात विचारलं, “आपण या रस्त्याला लागलोच कशाला? त्या धाब्यावरच्या माणसाचं ऐकलं असतं, तर हे सगळं टाळता आलं असतं!” गाडी आता एका वळणावर आली, आणि अचानक समोरून काही प्रकाश दिसला. “बघा, काही तरी लाइट्स दिसतायत!” नीरज आनंदाने ओरडला. जणू या भयाण प्रकारातून वाचण्याचा आम्हाला एक आशेचा किरण दिसला होता. त्या लाइट्सचा अर्थ होता की कदाचित रस्ता संपत आहे, आणि आम्ही मुख्य रस्त्यावर पोहोचणार आहोत.
“आता काही वेळाने आपण यातून सुटू,” मी सगळ्यांना धीर देत म्हणालो. पण तो प्रकाश दिसताच त्या अमानवीय आकृत्यानी आपला वेग अधिकच वाढवला. त्या आता गाडीच्या अगदी जवळ येत होत्या. चित्र विचित्र आवाजात ओरडत त्या आमच्या गाडीवर जणू झेपवात होत्या. आम्ही जणू भयाच्या एका दुसऱ्या स्तरावर पोहोचलो होतो. तो प्रकाश जसा जवळ येत होता, तसं आम्हाला थोडासा धीर येत होता. प्रकाश आता अगदी जवळ आला होता, आणि आम्हाला स्पष्ट दिसलं की रस्त्याच्या टोकावर एक झोपडी होती. त्याच्या आवारात काही पिवळ्या दिव्यांचा प्रकाश पसरला होता. झोपडीच्या दरवाज्यापाशी एक वृद्ध व्यक्ती उभा होता. त्याचे कपडे फाटलेले दिसत होते, आणि तो काही तरी बडबडत होता. त्या दिव्यांचा प्रकाश असला तरीही त्यापासून तो थोडा लांब उभा असल्यामुळे त्याचा चेहरा स्पष्ट दिसत नव्हता. पण त्याचे हात आकाशाकडे उचललेले होते, आणि त्याच्या हालचाली जणू काही एखाद्या विधीसारख्या वाटत होत्या.
“तो कोण आहे? आणि तो काय करतोय?” नीरज ने घाबरून विचारलं आणि तेवढ्यात अचानक गाडीचं इंजिन जोरात घरघरलं आणि बंद पडलं. सगळ्यांच्या मनात भितीचा थरकाप उडाला. गाडी थांबली, आणि आजूबाजूचं वातावरण एका क्षणात शांत झालं. त्या घराजवळ उभा असलेला वृद्ध व्यक्ती त्याचे विधी थांबवून आता आमच्याकडे बघू लागला. त्याच्या डोळ्यांत चमक होती, आणि त्याचा चेहरा आता स्पष्ट दिसत होता – त्याच्या चेहऱ्यावर असलेल्या विलक्षण हसण्यामुळे तो आणखी भयानक दिसत होता. आम्ही सगळे जागच्या जागी गोठून गेलो होतो. मागावर असलेल्या अमानवीय आकृत्यांचा आवाज बंद झाला होता, पण आता त्या वृद्धाच्या नजरेने आम्हाला पुन्हा एका नवीन संकटाच्या भोवऱ्यात ओढलं होतं. “आता काय करायचं?” निरंज घाबरून विचारत होता, पण उत्तर कोणाकडेच नव्हतं. त्या वृद्ध माणसाचं विचित्र हास्य आणि शांत वातावरण आमचं भान हरवत होतं, आणि गाडी पुन्हा सुरू होईल का, याची आशा मावळत चालली होती. समोर उभा असलेला तो वृद्ध माणूस हळूहळू आमच्याकडे चालत येऊ लागला. त्याचे पाय जमिनीला स्पर्श करत होते की नाही, हेही आम्हाला कळत नव्हतं.
त्याचा चेहरा भयाण, डोळ्यांतून प्रखर तेज, आणि ओठांवर विचित्र हसू. तो जणू काही आमचं स्वागत करण्यासाठीच उभा होता. प्रत्येक पावलागणिक आमचं हृदय वेगाने धडधडत होतं. प्रीतम थरथरत्या आवाजात म्हणाला, “नीरज, गाडी पुन्हा सुरू करण्याचा प्रयत्न कर!” नीरज ने लगेच किल्ली फिरवली, पण गाडीने काहीच प्रतिसाद दिला नाही. इंजिन घरघरलं, पण चालू झालं नाही. तो वृद्ध माणूस आता गाडीच्या अगदी जवळ आला. आम्ही सगळे गाडीच्या बंद काचेतून त्याच्याकडे पाहत होतो, आणि त्याच्या चेहऱ्यावरचं ते विकृत हसू पाहून अंगावर सरसरून काटा आला. तो अचानक गाडीच्या खिडकीशी थांबला. त्याचे डोळे थेट माझ्यावर रोखलेले होते. “तुम्ही इथे आल्याचं खूप बरं झालं,” तो म्हणाला. त्याचा आवाज खोल, गूढ आणि विचित्र होता, जणू तो आवाज एखाद्या खोल विहिरीतून येत होता.
“तुम्हाला माहीत नाही, पण तुमचा प्रवास इथून पुढे आता कधीच संपणार नाही.”
मी त्या माणसाला थांबवायचा प्रयत्न केला. “कृपया आम्हाला मुख्य रस्ता दाखवा, आम्ही लगेच निघून जाऊ,” मी धाडस करून बोललो. पण त्याने काही उत्तर दिलं नाही. त्याच्या डोळ्यांत पाहिल्यावर वाटल की आमचं भय त्याला आनंद देत असावं. तो चालत गाडीच्या पुढे आला आणि बोनटवर चढला. आणि मोठ्या आवाजात मंत्र म्हणू लागला. त्याच सोबत वातावरण बदललं, आभाळ दाटून आलं. आजूबाजूची झाड सळसळू लागली. अंधारातून पुन्हा त्या विचित्र अमानवीय आकृत्यांची गर्दी दिसायला लागली. त्या गाडीच्या दिशेने येत होत्या, प्रत्येकाच्या हालचाली भेसूर आणि अनियमित होत्या. त्या आकृत्या जणू त्या वृद्धाच्या आज्ञा पाळत होत्या. नीरज पुन्हा गाडी सुरू करण्याचा प्रयत्न करू लागला.
त्याने मोठ्याने देवाचे नाव घेत जोरात स्टार्टर मारला आणि आश्चर्यकारकपणे गाडीचं इंजिन सुरू झालं! नीरज ने पूर्ण वेगात गाडी काढली. त्या झोपडीपासून आम्ही दूर जाऊ लागलो. रस्ता आता सरळ वाटत होता, जणू आम्ही मुख्य रस्त्याच्या जवळ आलो होतो. आशा पल्लवित झाली होती, पण मनात भीतीचं सावट अजून होतं. “लवकर, मुख्य रस्ता जवळ येतोय,” नीरज ने जोरात ओरडून सगळ्यांना सांगितलं. आम्ही ताण हलका करत मुख्य रस्त्याचा शोधण्याचा प्रयत्न करत होतो. आम्ही सगळे सावरत होतो, त्याच वेळी नीरज ने मागे वळून गाडीच्या मागच्या सीटवर काहीतरी हलल्यासारखं पाहिलं. “ए, मागे कुणी तरी आहे!” तो जोरात ओरडला. आम्ही सगळे मागे वळून पाहिलं, आणि जे पाहिलं ते आमचं रक्त गोठवणारं होतं. गाडीच्या मागच्या सीटवर तोच वृद्ध बसला होता, त्याचं विचित्र हसू आणि पांढरे डोळे आमच्यावर रोखलेले होते.
“तुम्हाला वाटलं का, तुम्ही इथून सुटलात?” तो कुतसीत पणे हसत म्हणाला. त्याचं हसू अचानक भयाण हास्यात बदललं, आणि गाडीच्या आजूबाजूला पुन्हा त्या अमानवीय आकृत्या दिसायला लागल्या – पण यावेळी त्या गाडीच्या आत येऊ लागल्या. त्यांचे विकृत लांब सडक हात काचा फोडून खिडक्यांमधून आत सरकत होते आणि ते भयाण दृश्य पाहून आम्ही भीती ने ओरडू लागलो. हळू हळू आजूबाजूचं सगळं काळोखात हरवलं. आणि त्या वृद्धाचे शेवटचे वाक्य माझ्या कानावर पडले “तुमचा प्रवास इथे संपला आहे.” आणि त्या नंतर ऐकू आल्या त्या फक्त कानठळ्या…
