आम्ही नुकतेच नवीन घर घेतलं होतं. जुन्या पेठेतला तो प्रशस्त वाडा पाहताक्षणीच आम्हाला आवडला. मोठं अंगण, लाकडी झुला, आणि जुन्या काळातलं बांधकाम – सगळं काही अप्रतिम होतं. जुनं असलं तरी घराच्या भिंती मजबुत होत्या आणि संपूर्ण वाडा सुस्थितीत होता.
“हा वाडा पूर्वी एका मोठ्या जहागीरदाराचा होता,” एजंट म्हणाला. “पण गेली काही वर्षं इथे कोणीच राहिलेलं नाही…”
त्याच्या आवाजात काहीतरी वेगळं होतं, पण तेव्हा आम्ही फारसं लक्ष दिलं नाही. घर आम्हाला स्वस्तात मिळत होतं, आणि जागा मोठी होती. त्यामुळे आम्ही लगेच तिथे राहण्याचा निर्णय घेतला.
शिफ्ट झाल्याच्या पहिल्याच दिवशी, आम्ही सामान लावत होतो. ईशान – माझा सात वर्षांचा मुलगा – आनंदाने संपूर्ण घरभर धावत सुटला.
“बाबा, माझी खोली मोठ्ठी आहे!” तो हसत म्हणाला. त्याला जुन्या घराच्या तुलनेत हे नवीन घर जास्त आवडलेलं दिसत होतं.
सायली – माझी पत्नी – स्वयंपाकघर आवरत होती. मी हॉलमध्ये सामान लावत होतो. संध्याकाळी आम्ही सगळे एकत्र जेवलो आणि थकून झोपी गेलो.
रात्री दोनच्या सुमारास माझी झोप अचानकच उघडली. काहीतरी विचित्र जाणवत होतं. खोलीत एक अनोळखी शांतता होती – अगदी असह्य शांतता. मी सावकाश उठून बसलो आणि पाणी प्यायचं म्हणून उठलो.
अचानक, माझ्या पाठीमागून हलकासा आवाज आला – खसखस… खसखस…
मी दचकून मागे पाहिलं. खोलीत काहीच नव्हतं. सगळं अगदी शांत होतं. कदाचित मला भास होत असेल, असं म्हणून मी दुर्लक्ष केलं आणि पाणी प्यायचं म्हणून किचनकडे जाऊ लागलो.
मी फ्रिजचं दार उघडलं आणि पाणी घेतलं. पाणी पिऊन काही पावलं चाललो पण तेव्हाच, एक थंड वारा माझ्या अंगावरून गेल्यासारखा वाटला. फ्रिज बंद करून बराच वेळ झाला होता आणि मी फ्रिज पासून लांब ही आलो होतो. त्यात घरातले सगळे दरवाजे खिडक्या बंद होते, तरीही हा गार वारा कुठून आला?
त्या क्षणी, ईशानच्या खोलीतून हलकासा आवाज आला.
“बाबा…”
मी तिथे धावत गेलो. ईशान बेडवर बसलेला होता, त्याच्या चेहऱ्यावर भीती स्पष्ट दिसत होती.
“काय झालं बेटा?” मी विचारलं.
त्याने थरथरत बोट एका कोपऱ्याकडे दाखवलं.
“तो तिथे उभा आहे…” ईशान कुजबुजला.
माझ्या हृदयाची स्पंदनं वाढली. मी त्या दिशेने पाहिलं, पण तिथे काहीच नव्हतं.
“काही नाही बेटा… भास झाला असेल तुला,” मी त्याला जवळ घेतलं आणि त्याचं डोकं थोपटलं.
पण ईशान काही केल्या शांत बसत नव्हता.
“नाही बाबा, तो खरंच होता… त्याचे डोळे खूप लाल आहेत.. तो दरवाज्याच्या मागे उभा राहून मला पाहत होता…” सांगताना त्याचा आवाज कंप पावत होता.
त्याच असं बोलणं ऐकून माझ्या अंगावर सर्रकन काटा आला.
“असं काही नाही, झोप तू,” मी जबरदस्ती त्याला झोपवलं. पण त्या रात्री, मला पुन्हा झोप लागली नाही.
पहाटे सायली घाबरून उठली, तिचा चेहरा घामाने भिजलेला होता.
“काय झालं?” मी विचारलं.
“मी… मी स्वप्न पाहिलं,” ती धडधडत्या आवाजात म्हणाली. “आपल्या खोलीत कुणीतरी उभं होतं… काळ्या सावलीसारखं… आणि ते आपल्याकडे बघत होतं…”
माझ्या मनात शंकेची पाल चुकचुकली. काल रात्री ईशानने जे सांगितलं, तेच सायलीच्या स्वप्नात आलं होतं?
या घरात काहीतरी विचित्र चालू होतं. पण आम्हाला कल्पनाही नव्हती की ही फक्त सुरुवात होती…
त्या रात्री नंतर काही दिवसांनी आम्ही त्या विचित्र घटनांकडे दुर्लक्ष करण्याचा प्रयत्न केला. नवीन घर, नवीन जागा – कदाचित सुरुवातीला थोडं वेगळं वाटत असेल, असं आम्ही स्वतःलाच समजावत होतो. पण लवकरच, हे सर्व फक्त भास नाहीत, हे जाणवू लागलं.
ईशानच्या वागण्यात आम्हाला बदल जाणवू लागला. तो फारच गप्प गप्प असायचा. त्याच्या डोळ्यांत एक प्रकारची भीती दिसायची. रात्री झोपेतून दचकून उठायचा, आणि काहीवेळा तर थरथर कापत राहायचा.
“काय होतय बेटा?” मी त्याला विचारायचो, पण तो काहीच उत्तर द्यायचा नाही.
एकदा सायली त्याच्या खोलीत गेली, तेव्हा तो भिंतीकडे एकटक बघत काहीतरी कुजबुजत होता.
“ईशान! कुणाशी बोलतोयस?” तिने दचकून विचारलं.
तो भानावर आला आणि पटकन म्हणाला, “कुणाशी नाही आई… मी फक्त स्वतःशी बोलत होतो.”
पण त्याचा चेहरा बघून असं वाटत नव्हतं की तो खरं सांगतोय.
त्या रात्री जे घडलं, त्याने आमच्या आयुष्याला एक वेगळंच वळण दिलं.
रात्री साधारण दोन वाजले होते. सगळं घर शांत होतं. मी आणि सायली खोलीत झोपलो होतो. अचानक एक मोठा “धडाम” आवाज झाला.
आम्ही दोघ ही दचकून उठलो. आवाज ईशानच्या खोलीतून आला होता. सायली घाबरली होती. आम्ही दोघेही धावत तिथे गेलो.
ईशान बेडवर नव्हता!
उशी आणि चादर अस्ताव्यस्त पडले होते. खिडकी उघडी होती, आणि गार वारा खोलीत येत होता.
“ईशान!!” आम्ही किंचाळलो.
आम्ही खोलीभर शोधलं, पण तो कुठेच नव्हता. अचानक, आमचं लक्ष कपाटाजवळ गेलं. तिथे हळूवार आवाज येत होता – जणू कोणीतरी आतमध्ये श्वास घेत होतं.
मी कपाटाचं दार उघडलं…
आणि आतल दृश्य पाहून माझ्या हृदयाचा ठोकाच चुकला!
ईशान कपाटाच्या एका कोपऱ्यात बसलेला होता. त्याचे डोळे मिटलेले होते, शरीर अगदी कडक झालं होतं, आणि हात-पाय एका विचित्र कोनात वाकलेले होते.
“ईशान!!” मी त्याला हलवायचा प्रयत्न केला, पण तो काहीच प्रतिसाद देत नव्हता.
सायली रडू लागली. “त्याला काय झालं? तो का जागा होत नाहीये ?”
मी त्याला उचलून बेडवर झोपवलं, पण त्याचा श्वास अगदी मंद झाला होता. आम्ही घाबरून लगेच डॉक्टरांना बोलावलं.
डॉक्टर आले, त्यांनी ईशानची तपासणी केली आणि लगेच हॉस्पिटल मध्ये ऍडमिट करायला सांगितले. करण काही टेस्ट केल्या नंतर च कळणार होतं की त्याला काय झालंय.
टेस्ट झाल्या, डॉक्टरांनी सगळे रीझल्ट्स पहिले आणि ते म्हणाले “याला काहीच आजार नाही. त्याच्या शरीरावर कोणताही परिणाम दिसत नाही. पण… तो शुद्धीवर का येत नाही, हे आम्हाला समजत नाही,” डॉक्टर म्हणाले.
“म्हणजे? तो असाच बेशुद्ध राहणार? हीं एखादी कोमा ची स्टेट तर नाही” मी काळजीने विचारलं.
“नाही.. कोमात गेला आहे असे ही म्हणता येणार नाही.. तो झोपेत आहे… पण ही सामान्य झोप नाही,” डॉक्टर गंभीर झाले. “काहीवेळा असं होतं की झोपेमध्ये माणूस खूप खोल जातो आणि पटकन जागा होत नाही. कदाचित काही तासानी तो स्वतःहून उठेल.”
आम्ही गोंधळलो होतो. डॉक्टर नक्की काय म्हणत आहेत ते कळत नव्हतं. किंवा कदाचित त्यांच्याकडे ठाम उत्तर नव्हतं.
त्या रात्री, मी आणि सायली दोघंही त्याच्याजवळ बसून होतो. सायली सतत त्याचा हात धरून रडत होती.
आणि मग… अचानक… ईशानच्या ओठातून हलकीशी कुजबुज बाहेर पडली.
त्याचे डोळे बंद होते, चेहरा भावनाशून्य होता, पण त्याच्या तोंडून आवाज येत होता.
“तो… आला आहे… तो बघतोय… मला घेऊन जाणार आहे…”
सायलीने जोरात किंचाळून माझा हात पकडला.
मी ईशानला हलवायचा प्रयत्न केला, पण तो अजूनही तसाच होता – झोपेत, पण काहीतरी बोलत होता.
“कोण आहे बेटा?” मी थरथरत विचारलं.
ईशान पुटपुटला. “त्याला इथं येऊ देऊ नका…”
सायली अक्षरशः थरथरत होती. आम्हाला कल्पनाही नव्हती की आपला मुलगा एका भयानक अनुभवातून जात आहे.
त्या रात्री, पहिल्यांदाच मला जाणवलं की हे फक्त एक साधं स्वप्न नव्हतं… यात काहीतरी भयंकर सत्य दडलं होतं.
ईशान बेशुद्ध अवस्थेत बेडवर पडून होता. डॉक्टरांनी सांगितलं होतं की तो काही दिवसांत स्वतःहून उठेल, पण एक आठवडा उलटून गेला, तरीही त्याच्यात कोणताही बदल झाला नाही. त्याचा श्वास मंद झाला होता, शरीर थंडसर वाटत होतं, आणि सगळ्यात भयंकर गोष्ट म्हणजे – कधी कधी तो झोपेत असतानाही कुजबुजायचा.
तो काय बोलायचा, हे स्पष्ट ऐकू येत नव्हतं, पण काही शब्द सारखे पुनरावृत्त व्हायचे – “तो येतोय… लाल डोळे… मला पाहतोय…”
सायली दिवसेंदिवस जास्तच अस्वस्थ होत चालली होती. ती ईशानच्या बाजूला बसून फक्त रडायची. मीही मानसिकदृष्ट्या थकलो होतो. माझा स्वतःवर विश्वासच उरला नव्हता. पण सगळ्यात वाईट गोष्ट म्हणजे – त्या दिवसांमध्ये आमच्या घरात विचित्र गोष्टी घडायला लागल्या होत्या.
त्या रात्री मी हॉलमध्ये बसलो होतो. बाहेर पाऊस चालू होता, आणि वाऱ्याने घराची झडप धडाधड वाजत होती. अचानक, मला माझ्या मागे हलकासा आवाज ऐकू आला.
मी सावध झालो. मी मागे वळलो, पण तिथं काहीच नव्हतं.
मी उठून पाहिलं. हॉलमधल्या कोपऱ्यात एक लाकडी खुर्ची होती, आणि ती मंद गतीने हलत होती – जणू कोणी तरी नुकतंच तिथे बसून गेलं होतं.
माझ्या हृदयाची स्पंदनं वेगाने वाढू लागली. मी खुर्चीकडे काही पावलं टाकली…
आणि अचानक… ती खुर्ची जोरात हलली आणि एका मोठ्या आवाजासह जमिनीवर आदळली!
मी दचकून मागे पडलो.
त्या क्षणी, ईशान च्या खोलीतून एक मोठा आवाज आला – “धडाम!”
मी ताबडतोब तिथे धावलो. आत गेल्यावर पाहतो, तर ईशानच कपाट आपोआप उघडलेल होत, आणि त्याच्या सामानाचा सगळा पसारा जमिनीवर पडला होता.
मी सावधपणे पुढे गेलो आणि कपाटाच्या आत पाहिलं…
तेव्हा माझ्या अंगावर सर्रकन काटा आला!
कपाटाच्या अंधाऱ्या कोपऱ्यात, 2 लालसर डोळे चमकले!
मी झपकन जाऊन लाईट लावला, आणि त्या क्षणी ते चमकणं थांबलं. कपाट रिकामं होतं… पण तिथं एक विचित्र, कुजलेल्या मांसासारखा कुबत घाण वास येत होता.
मी रात्रभर तसाच लाईट लावून बसून राहिलो. दुसऱ्या दिवशी हॉस्पिटल मध्ये जाऊन सायली ला घडलेला प्रकार सांगितला तेव्हा ती म्हणाली “आपण हे घर सोडून जाऊया,” “ही जागा सुरक्षित नाही. आपण इथे राहू शकत नाही.”
पण मी एका वेगळ्याच विचारात पडलो होतो.
ईशान अजूनही बेशुद्ध होता. तो कधी शुद्धीवर येणार? आणि त्या आकृतीचा त्याच्याशी काही संबंध होता का?
मी त्याच्या कुजबुजलेल्या शब्दांवर विचार केला –
या सगळ्यामागे काहीतरी गूढ होतं. काहीतरी, जे समजून घेणं आवश्यक होतं.
मी ठरवलं – मी या भयानक सत्याचा शोध घेणार..
आम्ही आलटून पालटून हॉस्पिटल मध्ये थांबायचो.. सायली दिवसेंदिवस जास्तच अस्वस्थ होत चालली होती. तिला झोप लागत नव्हती, आणि जेव्हा ती झोपायची, तेव्हा तिला विचित्र स्वप्नं पडायची. आणि मग… त्या एका फोन कॉलमुळे सगळं बदलल.
सायलीच्या एका मैत्रिणीने आम्हाला “वैशालीताई” नावाच्या एका तांत्रिक साधिकेबद्दल सांगितलं. त्या अनेक लोकांना मदत करत असत आणि त्यांच्याकडे अलौकिक शक्तींच्या गोष्टींबद्दल खूप ज्ञान होतं.
सायलीच्या मैत्रिणीने त्यांना भेटायचा आग्रह केला आणि म्हणाली “कदाचित त्या तुम्हाला मदत करू शकतील.”
आम्ही कोणत्याही प्रकारच्या अंधश्रद्धांवर विश्वास ठेवणारे नव्हतो, पण आता आमच्याकडे दुसरा कोणताही पर्याय नव्हता. सगळ्या टेस्ट करून झाल्या होत्या आणि त्यातून काहीच साध्य झालं नव्हतं.
त्यामुळे दुसऱ्याच दिवशी आम्ही वैशालीताईंना भेटायला गेलो.
त्या साध्या साडी नेसलेल्या, मध्यम वयाच्या स्त्री होत्या.
सायलीने रडत रडत त्यांना सगळं सांगितलं.
वैशालीताईंनी काही वेळ शांतपणे डोळे मिटले. मग त्यांनी एक खोल श्वास घेतला आणि गंभीर आवाजात म्हणाल्या,
“तुमच्या मुलाचा आत्मा त्याच्या शरीरात नाही.”
“म्हणजे?” मी थरथत्या स्वरात म्हंटल..
“तुमच्या मुलाचं शरीर इथे आहे, पण त्याचा आत्मा कुठेतरी अडकला आहे.”
सायली घाबरून म्हणाली, “तुम्ही काय बोलताय मला काहीच कळतं नाहीये. आत्मा शरीरात नाही म्हणजे.. मग कुठे आहे? आणि असं कसं होऊ शकतं?”
वैशालीताईंनी मंद आवाजात सांगितलं, “काही लोकांना जन्मतःच एक शक्ती मिळते ज्याला अस्ट्रल प्रोजेक्शन असे म्हणतात – ते आपल्या आत्म्याला शरीराच्या बाहेर नेऊ शकतात, स्वप्नांच्या जगात प्रवास करू शकतात. तुमचा मुलगाही तसाच आहे.”
माझा श्वास अडखळला.
“पण… याचा अर्थ काय?”
“तुमचा मुलगा झोपेतून प्रवास करत असतो. पूर्वीही त्याने हे केलं असेल, पण त्याला याची जाणीव नसेल. कदाचित लहान पणापासून तो हे करतोय. त्याला हीं सगळी स्वप्न वाटत होती पण हीं स्वप्न नव्हती. इतक्या लहान वयात या गोष्टींची समज कोणालाही नसते. पण त्यामुळेच तो प्रवास करत इतका लांब गेला की त्याला पुन्हा आपल्या शरीरात येण्यासाठी मार्गच सापडत नाहीये. कारण या वेळी तो एका चुकीच्या जागी पोहोचला आहे – ज्याला मी छायामय म्हणते. एक अशी जागा जी आपल्या अवती भोवती आहे पण त्या जागेला वेळेच बंधन नाहीये. अतिशय गडद अंधारमय जागा जिथं अतृप्त आत्म्याचं च नाही तर अश्या काही आत्म्याचं वास्त्यव्य आहे ज्यांनी या भुतालावर कधीही जन्म घेतला नाही. तुम्हाला हे सगळे भास होतं आहेत कारण त्याच शरीर रिकामं आहे. आणि ते अतृप्त आत्मे त्याच शरीर मिळवण्याचा प्रयत्न करत आहेत. पण जी ईशान ईशान च शरीर मिळवू पाहतय ती एखाद्या मृत पावलेल्या व्यक्तीची आत्मा नाही तर एक पिशाच्च आहे. रक्त पिशाच्च.
सायलीच्या डोळ्यात भीती दाटली.
“म्हणजे तो कायमचा तिथे अडकलाय?”
वैशालीताईंनी डोळे मिटले आणि थोडा वेळ शांत राहिल्या. मग त्या हळू आवाजात म्हणाल्या,
“जर आपण लवकरच काही केलं नाही, तर तो तिथे कायमचा राहील… आणि त्याच्या जागी ये पिशाच्च या जगात येईल.”
सायलीने भीतीने माझा हात पकडला.
“तर मग… आम्ही काय करू शकतो?” मी विचारलं.
वैशालीताईंनी माझ्याकडे पाहिलं आणि म्हणाल्या,
“फक्त एकच उपाय आहे – कोणीतरी त्या जागेत त्या नारका मध्ये जाऊन त्याला परत आणावं.”
“मग कोण जाऊ शकतं तिथे?” मी विचारलं.
वैशालीताईंनी माझ्याकडे पाहिलं आणि शांत आवाजात म्हणाल्या,
“तुम्ही.”
मी एकदम दचकून मागे सरकलो.
“मी? पण… मी तसं कधीच केलं नाही!”
“तुम्ही स्वतःच्या आत्म्याला शरीराच्या बाहेर नेऊ शकता,” त्या म्हणाल्या.
“पण छायामय मधे जायचं म्हणजे… तिथे काय असेल? मला काही होणार नाही ना?” माझा आवाज थरथरत होता.
वैशालीताईंनी गडद आवाजात उत्तर दिलं,
“तिथे मृत आत्मे असतील. काही चांगले, काही भयंकर. आणि तिथे एक प्रबळ आत्मा आहे ते पिशाच्च, जे तुमच्या मुलाला सोडू इच्छित नाही.”
त्या रात्री वैशालीताईंनी एक विधी करण्याची तयारी केली. त्यांनी खोलीच्या मध्यभागी एक मोठा चौकोन काढला आणि त्याच्या भोवती काही मंत्र लिहिले.
“तुम्ही याच्या मध्यभागी बसा आणि डोळे मिटा,” त्या म्हणाल्या. “मी एक मंत्र म्हणणार आहे. त्याने तुमचा आत्मा शरीरातून बाहेर पडेल आणि छायामय मध्ये प्रवेश करेल.”
सायली घाबरली होती. “हे सुरक्षित आहे का?”
वैशालीताईंनी तिच्या डोळ्यांत डोळे रोवून पाहिलं.
“तो तुमचा मुलगा आहे ना? त्याला वाचवायचं आहे ना?”
सायलीने माझा हात घट्ट पकडला. मी तिच्या डोळ्यांत पाहिलं आणि निश्चय केला—मी हे करणार होतो.
मी चौकोनाच्या आत बसलो. वैशालीताईंनी मंत्र म्हणायला सुरुवात केली.
हळूहळू, माझ्या शरीरातून काहीतरी हलल्यासारखं वाटू लागलं. माझं शरीर जड झालं. मी डोळे मिटले…
…आणि जेव्हा मी परत डोळे उघडले…
मी एका अंधाऱ्या, काळसर जागेत उभा होतो.
सगळीकडे फक्त धुकं आणि सावल्या होत्या.
आणि दूरवर, एका कोपऱ्यात, माझा ईशान बसलेला होता.
पण… त्याच्या मागे कुणीतरी उभं होतं.
लालसर डोळ्यांच ते रक्त पिशाच्च…
“ईशान!” मी ओरडलो.
तो हळूच माझ्याकडे पाहू लागला. “बाबा…” त्याचा आवाज कुजबुजण्याइतकाच मंद होता.
मी वेगाने त्याच्याजवळ पोहोचलो आणि त्याला हात लावणार होतो, पण अचानक…
एक थंडसर, काटेरी हाताने माझं मनगट घट्ट धरलं!
मी एकदम मागे वळलो…
आणि ते माझ्यासमोर उभ ठाकल.. ते रक्त पिशाच्च..
ते माझ्याकडे पाहत होत. त्याच्या चेहऱ्यावर एक विकृत हास्य होतं. त्याचं अंग काळ्या धुरानं वेढलेलं होतं, आणि त्याच्या लांब नखांनी माझ्या खांद्यावर वार केला..
“तू इथं काय करतोस?” त्याचा आवाज एखाद्या गडगडाटासारखा होता. भेसूर.. भीषण आणि भयाण..
मी धाडसाने म्हटलं, “मी माझ्या मुलाला परत न्यायला आलोय!”
ते पिशा च्च क्रूर पणे हसत म्हणाल “हा आता माझा आहे…”
आणि त्या क्षणी, त्याने माझ्या दिशेने हात पुढे केला आणि एका क्षणात मी दूर फेकला गेलो. जोरात भिंतीवर आदळलो. पाठीमध्ये तीव्र वेदना झाल्या, पण मी पटकन उठलो. ईशानकडे पाहिलं. तो अजूनही जागेवरच बसला होता, त्याचं शरीर थरथरत होतं.
“हे बालक आता माझ्या तावडीत आहे.. आता इथून कोणी जाईल तर मी..
“नाही!” मी जोरात ओरडलो.
माझ्या मनात एकच विचार होता – मी माझ्या मुलाला वाचवणार!
मी एक झेप घेतली आणि त्याला पकडायला गेलो, पण तो एका क्षणात धुरासारखा गायब झाला आणि माझ्या मागे प्रकट झाला.
त्याने माझ्या मानेला घट्ट पकडलं. त्याचा स्पर्श बर्फासारखा थंड आणि भेदक होता. माझं शरीर जणू काही गोठल्यासारखं झालं.
मी त्याच्या पकडीमधून सुटायचा प्रयत्न केला. माझ्या मेंदूत फक्त एकच विचार होता – मला ईशानला घेऊन जायचंय!
मी माझ्या मनाला एकाग्र केलं आणि जोरात ओरडलो –
“ईशान! माझ्याकडे ये! आता!”
त्या क्षणी, ईशानच्या शरीराभोवती एक चमकदार प्रकाशकुंड तयार झाल्यासारखं वाटलं. त्याचा चेहरा थोडासा भावनांनी भरलेला वाटला.
“नाही! मी त्याला सोडणार नाही!” ते रक्त पिशा च्च ओरडले.
त्याने माझ्या दिशेने हात झोकला आणि काळा धूर माझ्या अंगाभोवती गुंडाळला. अचानक, मला एक वेगवान ओढ जाणवली – जणू काही मला गडद अंधारात ओढलं जात होतं.
मी माझ्या पूर्ण ताकदीने प्रतिकार केला. माझं शरीर हळूहळू हलकं होत होतं…
पण पुढच्या एका क्षणात, मला प्रकाश जाणवला. एक जबरदस्त ऊर्जा माझ्या शरीरात साचू लागली.
तो तेजस्वी प्रकाश अजून प्रखर झाला… आणि अचानक, सगळं अंधारात विलीन झालं!
मी जोरात श्वास घेतला आणि डोळे उघडले.
मी माझ्या घरात होतो.
सायली माझ्या समोर होती, तिच्या डोळ्यांत आसवं होती. तितक्यात फोन वाजला.. फोन डॉक्टरांचा होता.. ईशान शुद्धीवर आला आहे हे सांगायला…
आम्ही थेट हॉस्पिटल मध्ये पोहोचलो. इशान ला समोर जागं झालेलं पाहून मी आम्हा दोघांच्या डोळ्यांत अश्रू तराळले. आम्ही काही दिवस त्याला काही बोललो नाही पण नंतर मी त्याला माझ्या तर्हेने समजावले. पण मला आजही भीती वाटत राहते की रात्री झोपताना ईशान सोबत ची माझी शेवटची भेट तर नसेल..
