मी गेली आठ वर्षं इव्हेंट फोटोग्राफी करतोय. लग्न, वाढदिवस, कॉर्पोरेट इव्हेंट्स, कॉलेज फेस्ट – कुठेही मला कॅमेरा घेऊन धावावे लागते. पण एका इव्हेंटदरम्यान माझ्यासोबत जे घडलं, ते आठवलं तरी आजही रात्री झोप लागत नाही.
तो एका मोठ्या कॉर्पोरेट कंपनीचा अॅन्युअल अवॉर्ड नाईट इव्हेंट होता. एका पंचतारांकित हॉटेलमध्ये भव्य सोहळा आयोजित केला होता. स्टेज, लाइट्स, साउंड सिस्टीम – सगळंच परफेक्ट होतं. मला संपूर्ण कार्यक्रम कव्हर करायचा होता, ज्यात प्रमुख अधिकारी, सेलिब्रिटी गेस्ट आणि स्टाफ यांचे फोटो काढायचे होते. मला आठ वर्षांचा अनुभव असल्याने माझ्यासाठी हे साधं आणि सोपं काम होतं. पण त्या हॉटेलच्या बॉलरूममध्ये पाय ठेवल्यापासूनच काहीतरी वेगळंच वाटू लागलं. इव्हेंट सुरू होण्याआधीच मी ठरलेल्या ठिकाणी पोहोचलो. रिसेप्शन एरिया एकदम आलिशान होता – झगमगते झुंबर, मोठे काचांचे दरवाजे, आणि मखमली सोफे.
मी लॉबीत उभा होतो. आणि लाईट्स वैगरे चेक करण्यासाठी काही क्लिक्स करत होतो तेवढ्यात माझ्या लक्षात आलं की, कॅमेऱ्याच्या स्क्रिनवर काहीतरी विचित्र उमटलं आहे. मी सहज फोटो काढला, आणि बघतो तर काय – फोटोत एक अंधुक सावली दिसत होती, जिचं प्रतिबिंब समोरच्या काचेवर मात्र नव्हतं!
मी पटकन प्रत्यक्ष त्या जागेकडे पाहिलं… तिथे कोणीच नव्हतं.
“शक्य आहे का की, मी चुकीच्या अँगलनं फोटो घेतलाय?” मी स्वतःलाच समजावलं आणि इव्हेंट कव्हर करायला सुरुवात केली.
कार्यक्रम जोरात सुरू झाला. मोठ्या गुच्छांच्या वर्षावात कंपनीच्या कर्मचाऱ्यांना पुरस्कार दिले जात होते. मी स्टेजवरचे फोटो काढत होतो. लाइटिंग परफेक्ट होतं, आणि कॅमेराच्या फ्लॅशमुळे प्रत्येक चेहरा स्पष्ट दिसत होता.
मी लाईव्ह प्रिव्ह्यू मोडमध्ये काही फोटो चेक करत होतो, आणि अचानक माझ्या छातीत धस्स झालं.
एका फोटोमध्ये, मुख्य अधिकारी पुरस्कार घेत असताना त्यांच्या मागे एक अनोळखी चेहरा दिसत होता!
तो चेहरा… काहीसा विकृत दिसत होता. जणू ते माणसाचं रूप नव्हतंच. डोळे खोल गेलेले, चेहऱ्यावर एक अनैसर्गिक अस्पष्टता, आणि भयंकर विद्रूप हसू…
मी पटकन डोळे चोळले आणि प्रत्यक्ष स्टेजकडे पाहिलं – तिथे फक्त अधिकारी आणि अँकर होते. तो अज्ञात चेहरा प्रत्यक्ष दिसत नव्हता.
“हे मी फक्त समजून घेतोय… की खरंच काहीतरी आहे?” मी स्वतःला प्रश्न केला. पण मला पुढचा इव्हेंट कव्हर करायचा होता म्हणून मी फोटो काढण्यात पुन्हा व्यस्त झालो.
कार्यक्रम संपत आला होता. मी शेवटचे काही कँडिड शॉट्स घेत होतो. लोक ग्रुपमध्ये फोटो काढत होते, काही सेल्फी घेत होते. मी ऑरगनायझर ला कळवून तिथून निघायचं ठरवलं. मी हॉटेलच्या लॉबीत आलो आणि माझं सगळं गिअर आवरून लिफ्टकडे वळलो. मी आठव्या मजल्यावर होतो, त्यामुळे लिफ्ट घेणं गरजेचं होतं.
लिफ्टचा दरवाजा उघडला, आणि मी आत शिरलो. आत कोणीच नव्हतं. मी ग्राउंड फ्लोअर च बटण दाबलं आणि दरवाजे बंद झाले. लिफ्ट च्या दरवाज्याच्या आतल्या बाजूला मीरर होता.
लिफ्ट खाली सरकायला लागली… आणि अचानक लिफ्टच्या मिररमध्ये एक सावली दिसू लागली जी माझ्या मागच्या बाजूला उभी असल्याच मीरर मध्ये दिसत होतं..
जेव्हा लिफ्ट मध्ये शिरलो तेव्हा मी एकटाच होतो, त्यात लिफ्ट कोणत्याही मजल्यावर थांबली नाही मग.. मी हळूच बागेतून कॅमेरा काढला आणि अलगद फोटो क्लिक केला. नंतर मी वळून पाहिलं पण तिथे कोणीच नव्हतं!
मी परत मीरर मध्ये पाहिलं. आता तिथे स्पष्ट शब्द उमटले होते… “ तू शेवटचा फोटो काढायला नको होतास.. “
मी घाईघाईनं बाहेर पडलो आणि गाडीत बसलो. कॅमेरा परत सुरू केला आणि शेवटचा फोटो पाहिला…
तो फोटो संपूर्ण ब्लॅकआउट झाला होता.
फक्त एका कोपऱ्यात एक अस्पष्ट चेहरा दिसत होता – तोच विकृत हसणारा चेहरा!
त्या रात्रीनंतर, मी पुन्हा तो फोटो शोधायचा प्रयत्न केला, पण तो गायब झाला होता… जणू कधीच काढला नव्हता!
आजही मी विचार करतो – त्या फोटोमध्ये नेमकं काय कैद झालं होतं?
