मी फोटोग्राफीचा जबरदस्त शौकीन आहे म्हणून च कॉलेज पूर्ण झाल्यावर मी फोटोग्राफी हे माझे मेन प्रोफेशन निवडले होते.. लग्न, वाढदिवस, प्री वेडींग शूट असे कॉन्ट्रॅकट तर घ्यायचोच पण माझ्या मित्रांसोबत वेगवेगळ्या ठिकाणी जाऊन वेगवेगळ्या थीम्सवर फोटोशूट करणं मला खूप आवडायचं.. कारण तेव्हाच मला वेगवेगळे प्रयोग करता यायचे. पण एका रात्रीचं फोटोशूट माझ्या आयुष्याचा सर्वात भयानक अनुभव ठरेल, हे मला कधीच वाटलं नव्हतं. त्या रात्री आम्ही काहीतरी भन्नाट करायचं ठरवलं होतं—भयावह थीमवर फोटोशूट! आम्ही ठरवलं की, गावाच्या बाहेर असलेल्या जुन्या, बंद पडलेल्या पुलावर जाऊन शूट करू. तो पूल वर्षानुवर्षं वापरात नव्हता. त्याला कारण हीं तसेच होते.
काही लोक म्हणायचे की, काही वर्षांपूर्वी त्या पुलाखाली एक बाई बुडून मेली होती आणि तिचा आत्मा अजूनही तिथे फिरतो.. पण आम्ही यावर अजिबात विश्वास ठेवला नाही. उलट, आम्ही ठरवलं की, या अफवा खोट्या आहेत, हे सिद्ध करण्यासाठी आम्ही स्वतःच तिथे फोटोशूट करू. माझ्या सोबत माझे 3 मित्र होते. त्या रात्री अकरा वाजता आम्ही तिथे पोहोचलो. हातात कॅमेरे, टॉर्च आणि फ्लॅशलाइट होत्या. वातावरण खूप भयानक होतं. चंद्रप्रकाशाच्या मंद उजेडात पूल आणि आजूबाजूचं झाडाझुडपांचं जंगल अजूनच भेसूर दिसत होतं. एक विचित्र शांतता होती—फक्त वार्‍याची सळसळ आणि रातकिड्यांचे आवाज.
“इथे खरंच त्या बाईच भुतं असेल का रे?” माझा मित्र अमोलने गमतीत विचारलं.
“अरे, काहीही नाहीये. उगाच लोक अफवा पसरवतात,” मी हसत म्हणालो.
आम्ही कॅमेरे सेट केले आणि फोटो काढायला सुरुवात केली. काही मिनिटं सगळं ठीक होतं, पण अचानक माझा मित्र रोहन एके ठिकाणी अंधारात पाहू लागला आणि म्हणाला “तुम्हाला काही तरी वेगळं जाणवतंय का?”
आम्ही शांत झालो आणि त्या दिशेने पाहू लागलो.. फक्त वार्‍याचा आवाज आणि झाडांच्या पानांची सळसळ ऐकू येत होती. आम्ही त्या दिशेला पाहत च होतो तितक्यात अचानक, आमच्या मागच्या बाजूला पूलाखालून एक मोठा आवाज आला—जणू कोणीतरी पाण्यात पडल्यासारखा!
आम्ही एकमेकांकडे बघितलं आणि धावत जाऊन खाली डोकावू लागलो.. मी टॉर्च सुरु केली, पण पाण्यात काहीच नव्हतं. फक्त गढूळ, स्तब्ध पाणी.
त्याच वेळी अमोल जोरात किंचाळला!
“माझ्या खांद्यावर कोणी तरी थंड हात ठेवल्यासारखं वाटलं!” तो प्रचंड घाबरलेला होता. त्याचा चेहरा फिकट पडला होता.
“मी काही खोटं बोलत नाही. खरंच कोणीतरी माझ्या खांद्यावर हात ठेवला!” तो अगदी पोट तिकडीने बोलू लागला.
आम्ही धडधडत्या हृदयाने एकमेकांकडे पाहिलं. कारण आम्हाला आता खात्री पटू लागली होती की आमच्या सोबत अजून कुणीतरी आहे…
अमोल ने सांगितले की आपण काढलेले फोटो चेक करू तसे मी घाईघाईने कॅमेरामधले फोटो चेक करायला सुरुवात केली. एका फोटोमध्ये अमोल च्या मागे एक स्त्री सदृश्य आकृती दिसत होती!
विस्कटलेले केस, चेहरा धूसर, काळसर होता. पण सगळ्यात भयानक गोष्ट म्हणजे तिचे डोळे त्या अंधारात ही चमकत होते आणि ती सरळ कॅमेऱ्यात पाहत होती!
“हे… हे काय आहे?!” मी थरथरत बोललो.
त्या फोटोने आम्हाला अक्षरशः गोठवलं.
“आपण इथून निघालेलं बरं!” रोहन घाबरून म्हणाला.
आम्ही पटकन फोटोशूट आवरून निघायचा निर्णय घेतला. पण निघताना, पुलाच्या दुसऱ्या टोकावर कुणीतरी उभं असल्यासारखं दिसलं.
आम्ही पटापट आमच्या बाईक्स सुरु केल्या आणि तिथून सुसाट वेगात गावाच्या दिशेने निघालो. गावात परतल्यावर आम्ही धडधडत्या काळजाने पुन्हा फोटो चेक करू लागलो.
शेवटच्या फोटोमध्ये ती स्त्री पुलाच्या दुसऱ्या टोकावर नव्हती तर ती अगदी आमच्या मागे उभी होती!
त्या रात्रीनंतर, आम्ही पुन्हा कधीच रात्रीच्या फोटोशूटची कल्पनाही केली नाही. आणि त्या पुलाजवळ जायचं तर नावही काढलं नाही…
त्या दिवशी मला कळून चुकलं की ऐकलेल्या सगळ्याच गोष्टी अफवा नसतात… काही गोष्टी खऱ्याही असू शकतात.
